Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka bardzo przeciętna. Przyzwoicie opisuje sam zespół Aspergera, chociaż mocno skrótowo i w zasadzie tylko u dzieci, ale część o terapii jest już zdecydowanie mniej zachęcająca. Autorki wyraźnie zafascynowane są terapią behawioralną, nie widzą różnicy między osobami z ZA, które siłą rzeczy funkcjonują jakoś w społeczeństwie i potrafią samodzielnie myśleć, a osobami z głębokim autyzmem. Kiedy kilkakrotnie czytałam, że gdy dziecko wykona moje polecenie "można mu podać smakołyk", zastanawiałam się, czy komuś terapia nie pomyliła się z tresurą psa. Autorki zupełnie nie zauważają faktu, że zmuszanie dziecka np. do kontaktu wzrokowego poprzez natychmiastowe przerywanie rozmowy, za każdym razem gdy dziecko odwraca wzrok, nie jest wyrazem szacunku do dziecka (dla którego utrzymanie takiego kontaktu może naprawdę być ponad siły),a pokazywaniem mu, że ma być tak, jak ja chcę. Czego przecież próbujemy aspergerowców oduczyć. To w większości są naprawdę inteligentne dzieci i z sytuacji, w których uczestniczą, potrafią wyciągnąć znacznie dalej idące prawidłowości, niż mogłoby się wydawać. O traktowaniu aspergera z szacunkiem, a przede wszystkim z miłością, nie było w książce ani słowa... O indywidualnych potrzebach emocjonalnych i innych takich dzieci też nie. Za to o konsekwentnej tresurze dużo. Brak empatii, zrozumienia osób z tym zaburzeniem, a nie samego zaburzenia. Po te aspekty odsyłam do Tony'ego Attwooda, który ludzi z ZA traktuje o wiele bardziej po ludzku.