Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Może trochę oszukuję, bo jednak jej nie przeczytałam. Doszłam do 97 strony - to i tak daleko, bo już po kilku kartkach zaczęłam sobie zadawać pytanie "co to kurna jest?". Nie zniechęciła mnie nawet to nadmierne akcentowanie religijności. Chociaż uznałam za przesadę historyjkę o tym, że koleś idzie do kierownictwa sklepu z pretensją, czemu obsługa nie życzy "Wesołych Świąt". A potem budującą informację o tym, że w przyszłym roku te życzenia się już pojawiły, a z głośników zaczęli puszczać kolędy, zamiast nijakich świątecznych piosenek, no i zrobili też szopkę. (Właśnie po tej historyjce skończyłam czytać). Ta książka ogólnie jest słaba, słabo napisana. Te dialogi, postaci, sytuacje, taka typowa Ameryka, która tkwi w naszej świadomości. Facet, który w młodości miał wielkie marzenia (oczywiście chciał zostać gwiazdą futbolu, kim by innym),pracuje obecnie w fabryce, mieszka na przedmieściach w domu, z żoną nauczycielką i dwójką dzieci. W fabryce są planowane kolejne zwolnienia. Zbliża się śnieżyca, już ciężko się gdziekolwiek dostać, on bierze wolny dzień w pracy, by wszystko przemyśleć. Jedzie też do wielkiego sklepu na obrzeżach, bo żona go wysyła po "chleb i mleko" (bo śnieżyca),a do tego sporo innych rzeczy, w tym prezenty dla dzieci. Wspaniała mama, wspaniała rodzinka, co na ostatnią chwilę ojciec musi wybrać jakieś prezenty dla dziecioków w markecie ;) No i tu się zaczynają dziwne rzeczy. Bo w tym markecie nasz rozczarowany życiem i sobą bohater spotyka różnych dziwnych ludzi, z każdym wdaje się w długą i pouczającą rozmowę, dzięki każdej ma mnóstwo budujących przemyśleń. A kogo to tam nie ma - znów przegląd Ameryki w pigułce. Jest więc na przekór wszystkim peanom na cześć amerykańskiego snu biedna rodzina, której nie stać, by kupić dziecku drogą zabawkę. Ale zjawia się tajemniczy staruszek, który obserwuje chłopca i tę zabawkę mu podrzuca. Jest para staruszków, która kupuje brzydkiego Mikołaja z przeceny. Dlaczego? - on weteran wojenny: "- Druga wojna światowa - powiedział. - Odłamek granatu trafił mnie w kolano. - Coś podobnego... - wydukałem. - Strasznie mi przykro. - Przykro ? - powiedział. - Synu, nie musisz mnie przepraszać,! Wypełniałem swój obywatelski obowiązek i tyle". Ona z bliznami po wypadku. Oboje tacy niekompletni, dostrzegli w sobie piękno i teraz umieją je dostrzec nawet w takim paskudnym Mikołaju. Jest też kolega ze szkoły: zawsze na szarym końcu, zawsze wyśmiewany. teraz pracuje w markecie na dziale z płatkami. Ale po chwili rozmowy okazuje się, ze jest on niezłomnym bohaterem - ma trójkę dzieci, żonę, rodzina także chora na cukrzycę, ale on się nie poddaje, nie traci humoru i nadziei, nie zrezygnował też z marzeń - teraz uczy się na lekarza. I tak dalej, i tak dalej. Są też rozważania o Supermenie, którym chce być każdy dzieciak, o stroju Mikołaja, o kliencie, który zrywa na nogi pół sklepu wołając o pomoc w znalezieniu ceny. Ten market jawi się tu jak jakaś świątynia, miejsce do najgłębszych refleksji, szkoła życia! Nie wiem, gdzie bohater zawędrował dalej, gdy już skończył zakupy (90 stron o pobycie w uczącym o życiu markecie!). Ja naprawdę wysiadłam.