Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kupiłem tę książkę, bo mam cztery córki, których Mama zmarła w ubiegłym roku. Nie oczekiwałem jakichś rewelacyjnych odkryć, chyba niczego od niej nie oczekiwałem, więc trudno stwierdzić, że mnie zawiodła. Niemniej z lekturą męczyłem się blisko trzy miesiące. Schemat jest prosty: Autorka bierze na warsztat jakiś aspekt życia córki związany, według Jej doświadczenia, ze śmiercią matki, po czym podpiera daną tezę licznymi - zbyt licznymi, bo trzeba od razu zaznaczyć, że odchudzenie książki o połowę wyszłoby jej tylko na dobre - badaniami oraz wypowiedziami kobiet, które też w dzieciństwie czy młodości doznały tej straty. Oczywiście ze świadectwami się nie dyskutuje, natomiast z ich doborem już można. Podstawowy "grzech" jest typowy dla tego rodzaju publikacji - mianowicie dotyczą one wyłącznie tych, którzy swoje traumy próbują uleczyć różnego rodzaju terapią (bo ze środowiska pacjentek psychoterapeutów pochodzą te wypowiedzi). Innymi słowy, optyka widzenia problemu jest bardzo zawężona. We mnie w miarę czytania rosło współczucie dla Autorki i Jej respondentek, że widzą jedynie psyche, a nie potrafią uwzględnić ani w ogóle dostrzec duchowego, nadprzyrodzonego wymiaru życia, śmierci, miłości...