Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To już drugie moje spotkanie z książką Ewy Kulak. Tym razem zwróciłam uwagę na zupełnie inne fragmenty i inne aspekty życia w Kolumbii. Może tak na wstępie - Ewa Kulak jest Polską, która mieszka już 10 lat w Kolumbii. Kraj ten stał się jej drugim domem - a może już pierwszym - tam wyszła za mąż, tam pracuje, tam zyje, to własnie tam ma swoją codzienność, która opisuje w książce. Dziennik kawowy to zbiór felietonów, które powstawały na przestrzeni wielu lat i były publikowane na stronie internetowej. W 2005 roku ujrzały światło dziennie w formie drukowanej na prawdziwym papierze i z okładką. To bardzo ciekawa i fascynująca podróż, podczas której mamy okazję poznać wierzenia i praktyki Kolumbijczyków, ich stosunek do religii, krajobrazy, które oglądają codziennie, problemy z jakimi się zmagają. Wszystko w ciekawej i bardzo przystępnej formie. No bo tak na przykład... my narzekamy, że czasem ciężko się dostać do autobusu lub tramwaju... a tam? Nigdy nie wiadomo, o której przyjedzie autobus, czy się dostaniemy do środka. Trzema machać pięknie swoją ręką, żeby pojazd się zatrzymał. Albo przestępczość, o której wszyscy słyszymy i wiemy. Dzieci, które musza pracować jako zabójcy. Przemyt narkotyków. Oczywiście to wszystko jest. Przestępczość jest wszędzie i nie można o niej zapomnieć. Jest tez i bieda. W Kolumbii społeczność podzielona jest na 7 estratos, czyli warstw społecznych. Aż trzy z nich cierpi z powodu słodu, biedy i nie mają co liczyć na jakąkolwiek pomoc społeczną. Ale mamy tez bardzo pozytywne aspekty. Festiwale i festyny na Boże Narodzenie i Sylwestra, spadające gwiazdy, cudownie pachnącą kolumbijską kawę (która towarzyszy Kolumbijczykom w chwilach miłości lub rozczarowaniu, radości lub bólu, przyjaźni lub samotności - str. 49 - i z tego powodu chętnie bym się tam przeprowadziła),regionalne przekąski, przesympatycznych ludzi, uśmiechniętych, optymistycznych i dalekich od pracoholizmu. Czegoś więcej potrzeba człowiekowi do szczęścia, jeśli nie widoku nienaruszonej przez cywilizację przyrody, kolorowego hamaka i filiżanki gorącej kawy? (Dziennik kawowy, Ewa Kulak, str. 66)