Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Są takie książki, których tytułów nie zna większość społeczeństwa, internet milczy na ich temat, a pojedyncze egzemplarze można spotkać tylko przypadkiem - w bibliotece lub antykwariacie - i przepaść z kretesem. Taką książką są dla mnie właśnie "Cierpkie czereśnie", którą nabyłam podczas warszawskiej akcji "Cmentarzysko Zapomnianych Książek" kilka lat temu w grudniu i odtąd przeczytałam dwukrotnie. Za każdym razem byłam zachwycona. O czym są "Cierpkie czereśnie"? O cierpieniu, okrucieństwie, ranach duchowych i nienawiści... ale także o sile woli, nadziei i leczącej potędze miłości. Nieprzekonani? I obawiam się, że samym opisem nikogo nie przekonam, gdyż takie historie już pisano, wszyscy je czytaliśmy. W czym tkwi więc wyjątkowość tej spod pióra Madeleine Szcodrowski? Trochę w prostym, suchym, nieco satyrycznym języku kontrastującym z treścią, trochę w klimacie szarych fabryk i świata dorosłych, trochę w spójności fabuły (autorka przez całą książkę pozostawia czytelnikowi strzępy informacji, które potem składają się pięknie w jedną całość świadczącą o rozwoju wewnętrznym głównej bohaterki). I pewnie trochę w moim ogromnym sentymencie do tej pozycji. Nie każdemu się spodoba. Denerwować może wolno rozwijająca się akcja (akcja? większość książki to retrospekcja) oraz opisy spraw związanych z fabryką i robotnikami (związki zawodowe, jakieś skróty organizacji... na szczęście jest tego bardzo mało). Sądzę jednak, że naprawdę da się przeboleć, ponieważ na pierwszy plan zdecydowanie wysuwa się Zofia, jej otoczenie, życie i postrzeganie świata. Komu więc tą pozycję polecam? Osobom cierpliwym, którym nigdzie się nie spieszy, wrażliwym na zło i krzywdę, szukającym słów niosących nadzieję nie obraną w banalne opakowanie "just be happy". Warto.