"W Japonii nō jest dla ludzi teatru jak Biblia, archetyp poznania, alegorii, estetyki, z którego trudno się otrząsnąć, o czym świadczy japoński film, teatr współczesny, sztuka wizualna. Podobnie jak spirala DNA w genetyce, tak nō w kulturze japońskiej stanowi rodzaj potężnego wzorca i symbolu, będąc kwintesencją sprzeczności charakterystycznych dla kultury japońskiej. Nō odbywa się w pomieszczeniu zamkniętym, ale wystrój sceny każe myśleć, że rzecz się dzieje na dworze: nad sceną wznosi się solidny dach, scenę od widowni dzieli pas usypanych kamieni, z posadzonymi tam sosenkami. Kobietę gra mężczyzna. Młodego gra starzec. Nikt nie rozumie słów wypowiadanych przez aktora. Najważniejszy bohater mówi językiem niemal zupełnie niezrozumiałym (najbardziej archaicznym),najmniej ważna postać – językiem najbliższym współczesnej japońszczyźnie. Wyhamowane uderzenie, powściągnięty krzyk, cisza przed burzą, cisza po burzy, kompresja, hipnotyczny trans, zatrzymanie czasu, nieustanna prowokacja przyzwyczajeń – to wrażenia estetyczne, jakie budzi ów teatr". (fragment książki)