Joanna Pachla

Ta antologia jest jak koszyk z jajkami - część opowiadań jest normalna, część ma dwa żółtka, ale część to jawne zbuki. I niby nic w tym dziwnego, bo rzadko kiedy trafia się antologia idealna, pełna tekstów stojących na najwyższym poziomie i warsztatowym, i fabularnym. Gorzej, że twórcy antologii nie dość, że odpuścili sobie ściślejszy nadzór nad autorami, dzięki czemu ledwie kilka tekstów faktycznie jest wrocławskich (w większości można podmienić Wrocław na inne miasto i nikt nie zauważy różnicy),to jeszcze fatalnie rozplanowali układ tekstów, książkę zaczynają bowiem dwa bardzo słabe opowiadania, a jeszcze słabsze ją zamyka. Niecierpliwi rzucą ją więc natychmiast w kąt, zaś wątpiący zachowają sobie średnio pozytywne wrażenia z lektury. A szkoda, bo jest tu kilka perełek. Na pewno warta polecenia jest "Udręka i ekfraza" Wojciecha Kuczoka. Świetna literacko, wartka i dowcipna (w ten wredniejszy sposób, który najbardziej lubię),aczkolwiek treściowo jeszcze dekadę-dwie temu łapałaby się raczej na (literacki) pornos niż historię miłosną. Również bardzo dobrze wypadła "Oddana" Łukasza Orbitowskiego, mroczny i zawikłany tekst, jeden z niewielu tutaj rzeczywiście nierozerwalnie związanych z Wrocławiem i jego historią. Wart uwagi jest także "Stacz" Joanny Pachli, mimo braku literackiego dorobku swobodnie zostawiającej w polu połowę konkurentów zarówno w kwestii łatwości oddawania emocji i zjawisk, jak i bogactwa językowego, a także "Moon River" Krzysztofa Vargi - lekko ckliwy, ładnie osadzony we Wrocławiu, opowiadający bardziej o zagubieniu niż o miłości (sednem opowieści jest przelotny nawet nie romans, a wręcz krótkie spotkanie). Od biedy można też rzucić okiem na "Samobójstwo na Maślicach" Pilipiuka, choć trudno doszukać się tu klimatu Wrocławia, a sam pomysł - może i oryginalny - jest mimo wszystko wydumany i lekko odpychający. Podobne uczucia budzą "Krzyki" Edwarda Pasewicza, poruszające dość zaskakujący temat, ale zarazem średnio przystające do antologii, bo mówiące bardziej o żądzy (z której bierze się kolekcjonowanie cudzych brudnych gaci i skarpet) niż o faktycznym uczuciu. Reszta jest marna. Stefan Chwin proponuje tuzinkową, zbędnie rozbuchaną historyjkę z łataniem cudzego związku. Inga Iwasiów poległa warsztatowo, bowiem i główna bohaterka, i jej rozmówczyni, są opisywane w trzeciej osobie z pominięciem imion, przez co niekiedy nie wiadomo, której z nich tyczy się poczyniona akurat przez autorkę uwaga. Nic w tym momencie nie pomaga fakt, że Iwasiów jako jedna z niewielu rzeczywiście związała historię z Wrocławiem. Ignacy Karpowicz oferuje zgrabny literacko, ale chwilami denerwująco prymitywny, i na dokładkę ślizgający się na krawędzi przyzwoitości tekst, promujący niezbyt zdrowy społecznie romans. Tercet Grin, Grzegorzewska i Świetlicki z kolei przedstawia opowieść wartką, charyzmatyczną i pełną drobinek humoru, ale próżno tu faktycznie szukać Wrocławia, a i dziwnie się robi, gdy narrator jawnie zwraca się do czytelnika informując go, że przez chwilę robił sobie z niego jaja, a rozmowa "w rzeczywistości" wyglądała zupełnie inaczej. Jeszcze gorzej wypadają Maciej Malicki, z bezczelnie odbębnionym zamówieniem na opowiadanie (innymi słowy - bohaterem jest... pisarz, który biedzi się nad napisaniem historii o miłości we Wrocławiu),Marta Syrwid, z męczącym tekstem, zbudowanym z dużych, kwiecistych akapitów, w których przeważa zabawa słowem - ze stratą dla ewentualnej treści, a także Andrzej Ziemiański, którego "Siedem schodów" jest żenująco infantylne i - mówiąc delikatnie - niemądre. Jak na antologię specjalnie zamówioną, z dodatkowym zaproszeniem autorów do miasta, by nasiąknęli jego atmosferą, wyszło więc tak sobie. (Esensja.pl)