Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niestety, nie mam dobrego zdania o tej książce choć bardzo bym chciała. Pan Kosiński, osoba zasłużona dla sportu, dla Polski, Zairu i będąca niewątpliwie bardzo interesującym człowiekiem - niestety nie umie pisać. Jest to luźny zbiór opowiastek, autobiograficznych wspomnień z bogatego w wydarzenia życia Państwa Kosińskich ale przede wszystkim jest to hołd i panegiryk na cześć żony Autora, pani Oleńki. Miało być lekko, interesująco i zabawnie - a wyszedł niezdarny gniot, napisany źle, z błędami stylistycznymi, niezbornymi wtrąceniami, gubieniem wątków, mieszaniem czasu przeszłego z teraźniejszym i brakiem puenty. To jak z opowiadaniem dowcipów: albo się to umie albo nie. Większość tekstu poświęcona jest znanym osobom, które Państwo Kosińscy poznali, gościli i rozmiłowali w sobie. Tekst, sam w sobie będący typowym "grochem z kapustą", ilustrowany jest zdjęciami, również dobranymi na zasadzie przypadku: wycinki z gazet opisujących fetowanie Pani Aleksandry - dwa (czemu aż dwa?) zdjęcia z walki bokserskiej Muhammada Alego - dzika orchidea w dżungli - siedem fotek z otwarcia osiedla Cite Verte plus zdjęcie nożyczek do przecięcia wstęgi(!) - wojownicy Bakuba - smutni oficjele negocjują przy stole - trzy(!) zdjęcia dziewczynki na dmuchanym rekinie - trzy zdjęcia z papieżem - kolekcja afrykańskich artefaktów - zdjęcie na całą stronę Mobutu Sese Seko - krokodyl. Pani Oleńka w kapeluszu - z medalem - z wężem - pani Oleńka tyłem w tańcu - na schodach - za biurkiem przy pracy (ale w kapeluszu) - z rzeźbą - w swojej stolarni (w kapeluszu) - przy stole - z red.Łubczykiem. Zdjęcia amatorskie, źle skadrowane, po prostu jakościowo marne, dołączone wyłącznie po to, by potwierdzić prawdziwość słów Autora. Wszystko to byłoby bardzo piękne w pamiętniku osobistym lub albumie rodzinnym. Ale od książki przeznaczonej dla szerokiego grona odbiorców wymaga się więcej. Szkoda, bo, jak zaznaczyłam na początku, Autor ma dużo do opowiedzenia.