Jesteśmy społecznością, która kocha książki

,,Nie da się opowiedzieć/Czegoś co jeszcze trwa". - Gaylen Gilmore.

Lecz wiadomość, że ojciec jest umierający, przyjąłem bez żalu czy cierpienia. Myślę nawet, że doznałem jakiejś ulgi.

Przez cały ten czas moi bracia wzrastali wśród zdesperowanych obcych ludzi, oszalałych, pijanych lub brutalnych, albo wszystko to naraz. Oglądali zadźganych nożem, widzieli umierających z głodu i chorób.

Tak naprawdę Gary mówił nie tyle o pokonywaniu własnego strachu, ile o uczeniu się, jak zabijać czy wyciszać tę część samego siebie, która potrzebuje wypłakać strach lub ból. Gdy Gary pokonał siebie w ten właśnie sposób, znalazł w sobie moc, by zniszczyć swoje życie i zgasić wszelkie inne życie, które mogłoby stanąć na drodze do tego celu.

Lecz gdy tylko spróbowałem sobie wyobrazić to, co może się kryć w sercu mojej matki - jej nieukojony ból, nienawiść i gniew - przestraszyłem się. Bałem się, że na samym dnie naszych serc tkwi to dziedzictwo, a serce mojej matki okaże się prorocze.

Pamiętam, że kiedy po latach odnaleziono Adolfa Eichmanna i aresztowano go za zbrodnie popełniane przez SS w obozach zagłady, ojciec był tym rozradowany. Siadywał w wielkim fotelu i każdego wieczoru oglądał w telewizji relacje z procesu Eichmanna; sadzał mnie wtedy obok siebie, obejmując ramieniem. Pamiętam, jak mówił:
- Pogrzebią tego człowieka w grobie, który sam sobie wykopał, głębokim na sześć milionów istnień.