Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z eseju Aldony Kopkiewicz:

Miłość do drugiego człowieka, pojedynczej osoby, jedynego ciała musi być konfrontacją z jego - i z własną - śmiercią. Niekoniecznie fizyczną, wystarczy możliwość nieobecności ukochanego. Jego odejście, a także odmiana. W miłości śmierć to radykalna transformacja homeostazy związku, aż do jego zaniku. Ktoś, kto jest we mnie teraz tak mocno, może też wcale nie być, już na zawsze: ale może też odsuwać się i wracać, przekształcać, wybierać inne wyzwania życia. I nawet, jeśli nie można wejść w związek z przeświadczeniem, że nastąpi czas, kiedy to uczucie nie będzie miało żadnego znaczenia, gdzieś w tle zawsze pobrzmiewa świadomość, że nie ma relacji, która nie byłaby tym czasowa, że nie ma takiego stanu, zwłaszcza stanu intensywnej ekstazy miłosnej, który nie przeminie. Ale to właśnie w miłości głębokie poczucie przemijalności wzmaga tylko intensywność przeżywania.