Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dziwna książka, mam mieszane uczucia. Druga część o muzykach ludowych jak wcześniej u tego autora ciekawa. To byli ludzie, których stawiał na równi z sobą, artyści. Natomiast w pierwszej części dzieli się swoimi obserwacjami na temat wsi radomskiej w latach 1970-2020. I jest to płytki, wybiórczy obraz ciemnoty, prymitywu, zacofania, patologii. Jednocześnie deklaruje, że ci ludzie go bardzo interesują, daje do zrozumienia, że jest wnikliwym obserwatorem ich życia. No i przez 50 lat napisał o nich tylko 50 stron plus zdjęcia? Pisze, że przyjechał na tę wieś i pomieszkuje tam dla nieskażonego pejzażu... I w tym chyba jest szczery. Miejscami czytałam z krindżem. Obserwuje ludzi ze wsi jako typy, którymi zaludnia swoje malarstwo. Ubolewa, że jako malarz nie jest ceniony przez krytyków i kolegów po fachu. Dużo ciekawszy i bardziej prawdziwy obraz wsi znalazłam w poprzedniej książce Bieńkowskiego -"Sprzedanej muzyce", którą polecam. Książka ma być realistycznym, a nie romantycznym obrazem wsi, ale jest to według mnie realizm bardzo, bardzo wybiórczy. Czytałam dwa czy trzy wywiady z autorem, w których punktuje, czasem zaskakująco trafnie, pracę wykształconych socjologów, antropologów, muzykologów. Sam jednak nie daje nic jakkolwiek porównywalnego w zamian, co nie przeszkadza mu uważać się za odkrywcę wiejskich "kodów kulturowych". Co do stylu - nie ma powodu się czepiać, w końcu autor nie jest twórcą literatury pięknej. W sumie jestem rozczarowana, ale dalej będę cenić romantyczny wysiłek pana Bieńkowskiego jako dokumentalisty muzyki chłopskiej :) oraz ludowych artystów.