Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niestety książka nie odpowiada na pytanie zawarte w tytule. Nie będę ukrywał, że początek jest bardzo obiecujący: Autor na pierwszych kilkudziesięciu stronach przyznaje, że tradycyjna teodycea nie jest współcześnie do obrony, a zatem jeszcze wyraźniej uwidacznia się problem postawiony już przez Epikura ("Bóg albo 1) chce usunąć zło, a nie może, albo 2) może, a nie chce, albo 3) może i chce"). Jednak proponowane w książce rozwiązania także za bardzo mnie nie przekonują: ani to, że bez cierpienia nie można mówić o wolności (czy będąc w raju wolni od cierpienia stracimy swoją wolność?),ani że cierpienie jest warunkiem rozwoju (nie kwestionuję, że cierpienie może nas czegoś nauczyć, ale nie zgadzam się, że nauka ta jest niemożliwa bez cierpienia, a jeśli nawet, to kto, jak nie Bóg, sprawił, że nauka wymagałaby cierpienia?),ani kilka innych propozycji przedstawionych przez Autora. A zatem moim zdaniem pozostaje ostatecznie tylko wybór pomiędzy dwiema możliwościami: albo Bóg jest i to taki, jak przedstawia Go chrześcijaństwo, a cierpienia nie jesteśmy w stanie pojąć, bo po prostu nie mamy perspektywy Boga (sugeruje te rozwiązanie choćby księga Hioba i kilka innych ksiąg mądrościowych Starego Testamentu) albo Boga nie ma (względnie jest inny niż przedstawiony przez chrześcijaństwo). Ja na tę chwilę zdecydowałem (choć nie było to łatwe i nie gwarantuję, że z czasem mój wybór się nie zmieni). I chyba przed tym dylematem powinien stanąć każdy: i ten wierzący, i ten niewierzący, i ten, co myśli, że jest wierzący i ten, co myśli, że jest niewierzący. Choćby po to, by upewnić się, czy jego poglądy mają solidne podstawy. Omawiana książka może w tym pomóc, ale w żaden sposób nie zastąpi osobistego wysiłku refleksji i - być może - odwagi wyciągania wniosków.