Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To niby-romans. Niby, bo jak na romans to za mało w nim życia, a co dopiero uczucia pokazanego między parami. Może i mało czytuje współczesnych romansów i nie znam się na takich historiach. Bardziej ciągnie mnie to historycznych powłóczystych spojrzeń pań i zamaszystych ukłonów panów. Dawniej to było regułą między dwojgiem, jak odgrywanie ról. Dziś jest to śmieszne, gdy mężczyzna niby chce, ale boi się, że urazi, że jest nie na miejscu. Do tego zakochany od razu, a im ona bardziej wredna i go unika, tym staje się pociągająca. To tez jakaś zasada, bo pociąga nas to co trudno dostępne. Szkoda tylko, że całość tak mdło odmalowana. Gdzie tu pożądanie? Gdzie opisane to zakochiwanie się? A no tak, w pewnym momencie stwierdzają oboje, że przecież oni kochali się już jako dzieci (przypadek Camilli i Pete'a). Nie ma znaczenia,że upłynęło kilkanaście lat, że każde ma za sobą część dorosłego życia, że byli już w małżeńskim związku itd. Treść podzielona na 3 części, każda z nich przypisana kolejnej siostrze. I dokładnie każda z części tak samo beznamiętnie opisuje miłosne wzloty i upadki sióstr Campbell. To co charakterystyczne dla "Lawendowych pól" to ich schematyczność, ubogość w dostarczaniu wzruszeń czy angażowaniu się w fabułę przy takim rozpisaniu scenariusza dla osób zakochanych. Wszystko co czytam jest tak oczywiste, że właściwie po pierwszych 5 stronach każdej części przewiduje się jak potoczą się dalsze losy, a to z pewnością nie działa na wyobraźnie. Książka rozpisana na 400 stron, a ja miałam wrażenie, że raptem koło dwustu, w formie połączonych z sobą opowiadań. Pewnie, gdybym zaaplikowała sobie ją przed snem, to bym zasnęła już po kilku stronach, a tak dotrwałam do końca łudząc się, ze na samym końcu coś musi być! Taak, była kropka.