Kobieta z wyspy

To książka o porwaniu rodzicielskim. Tzn. ONA została pozbawiona praw rodzicielskich do syna, wykradła go ojcu i ukrywa się na wyspie na jeziorze, gdyż oboje z dzieckiem są poszukiwani przez policję. ON poznaje ją przypadkiem i bardzo szybko się w niej zakochuje. ONA stara się go zniechęcić, ale ON nie daje się odstraszyć.

Książka jest taka sobie, przeczytać można, ale nie ma jakiejś szczególnej chemii między bohaterami. Nie podoba mi się, że ON jest bardzo namolny. ONA go odpędza, ale ON wraca jak gdyby nigdy nic, jakby w ogóle nie miał honoru. Coś tam autorka wspomniała, że on jest niebezpieczny, ale przedstawiła go jako ciapę. Tzn., nie to, że on musi być na początku podły dla niej, bo inaczej się nie liczy, ale kojarzy mi się z panem Collinsem z "Dumy i uprzedzenia", który to oświadcza się Elżbiecie, ona mu odmawia, a on w ogóle nie zrażony, wmawia sobie, że to w dobrym tonie dostać kosza za pierwszym razem. :-) Moim zdaniem, jak kobieta mówi "nie" to znaczy "nie" i ta namolność jest odstraszająca. Rozumiem, że gdyby się przypadkiem spotykali, ale nie. ON, żeby się z nią spotkać musiał specjalnie pływać na tę wyspę, więc słabe to.

To książka o porwaniu rodzicielskim. Tzn. ONA została pozbawiona praw rodzicielskich do syna, wykradła go ojcu i ukrywa się na wyspie na jeziorze, gdyż oboje z dzieckiem są poszukiwani przez policję. ON poznaje ją przypadkiem i bardzo szybko się w niej zakochuje. ONA stara się go zniechęcić, ale ON nie daje się odstraszyć.

Książka jest taka sobie, przeczytać można, ale nie...

Poczatek dobry, środek średni koncowka lepiej nie pytac

Poczatek dobry, środek średni koncowka lepiej nie pytac

Nic specjalnego. Książka jak każda inna.

Nic specjalnego. Książka jak każda inna.