Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka dobra, z przesłaniem. Na przykładzie tracącej wzrok Maddie zauważamy, jak często sami uciekamy, czasem wręcz właśnie na oślep, przed trudnościami, bólem, ciemnością. Próbujemy zaczarować rzeczywistość, miast stawić jej czoła, ale efekt jest zwykle opłakany. W tym stawianiu czoła nie jesteśmy sami, jest Koś kto chce nas wesprzeć i poprowadzić, tylko czy damy Mu naszą zgodę, czy zamkniemy się w żalu i pretensjach? Stopniowe pogrążanie się w ciemności bohaterki, staje się metaforą jej życia, ale także naszego życia, gdyż każdy w jakiejś mierze z czymś się zmaga czy przed czymś ucieka, świadomie, bądź nie. Według mnie książka o dosyć ciężkawej konstrukcji, akcja toczy się wolno i czasem wydaje się rozwleczona, choć faktem jest, że w tej książce akcja nie jest najważniejsza. Ciężko też było mi się z początku połapać o co chodzi, rzeczywistość miesza się tu ze wspomnieniami, a wyjaśnienie przychodzi dopiero na końcu. Z opisu nastawiłem się coś innego, dlatego trudno mi się było z początku "wczytać", jednakże książka godna polecenia, do przemyśleń.