Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nic nie widać: świat wypełnia spuchnięta szarość, lepka i cuchnąca jak mokra owcza wełna (...). Nie rozjaśnia się, ale zaczyna mętnie bieleć. Bezładnie krążące nieważkie krople deszczu stają się cięższe i spadają z góry na dół. Z dołu do góry podnosi się mgła wylęgła z coraz wyraźniejszych, coraz rozlewniejszych kałuż, w których topi się skąpy, błotnisty śnieg".

Dlaczego nie używasz bardziej człowieczego instrumentu, który nosisz w sobie? tej niepożytej siły, jaka cię niewidzialna, cuda działająca, łączy z innymi i ze światem - wspólna.
Do serca własnego dlaczego nie sięgasz wcale lub - tak rzadko?