Najnowsze artykuły
- ArtykułyAgnieszka Janiszewska: Relacje między bliskimi potrafią się zapętlić tak, że aż kusi, by je zerwaćBarbaraDorosz2
- ArtykułyPrzemysław Piotrowski odpowiedział na wasze pytania. Co czytelnikom mówi autor „Smolarza“?LubimyCzytać3
- ArtykułyPięć książek na nowy tydzień. Szukajcie na nich oznaczenia patronatu Lubimyczytać!LubimyCzytać2
- Artykuły7 książek o małym wielkim życiuKonrad Wrzesiński39
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Jerry Eugene Pournelle
Znany jako: Wade Curtis, J.E. PournelleZnany jako: Wade Curtis, J.E. Pournelle
32
6,6/10
Urodzony: 07.08.1933Zmarły: 08.09.2017
Amerykański pisarz i dziennikarz.
Przyszedł na świat w Luizjanie. Absolwent Uniwersytetu Waszyngtońskiego. Pierwszą powieść fantasy napisał dopiero w wieku 36 lat. Czasami używał pseudonimów literackich Wade Curtis oraz J.E. Pournelle. Prezes Amerykańskiego Stowarzyszenia Pisarzy Science Fiction i Fantasy (Science Fiction and Fantasy Writers of America). Jerry Eugene Pournelle żył 84 lata. Wybrane dzieła: "High Justice" (1974),"The Mercenary" (1977),"Jerry Pournelle's Windows With an Attitude" (1995),"Starswarm" (1998),"Prince of Mercenaries" (2002). Żona: Roberta Jane Isdell (17.07.1959-08.09.2017, jego śmierć),5 dzieci: córka Jennifer "J.R." R. oraz 4 synów: Alexander, Francis Russell, Phillip Eugene i Richard Stefan.https://www.jerrypournelle.com/
Przyszedł na świat w Luizjanie. Absolwent Uniwersytetu Waszyngtońskiego. Pierwszą powieść fantasy napisał dopiero w wieku 36 lat. Czasami używał pseudonimów literackich Wade Curtis oraz J.E. Pournelle. Prezes Amerykańskiego Stowarzyszenia Pisarzy Science Fiction i Fantasy (Science Fiction and Fantasy Writers of America). Jerry Eugene Pournelle żył 84 lata. Wybrane dzieła: "High Justice" (1974),"The Mercenary" (1977),"Jerry Pournelle's Windows With an Attitude" (1995),"Starswarm" (1998),"Prince of Mercenaries" (2002). Żona: Roberta Jane Isdell (17.07.1959-08.09.2017, jego śmierć),5 dzieci: córka Jennifer "J.R." R. oraz 4 synów: Alexander, Francis Russell, Phillip Eugene i Richard Stefan.https://www.jerrypournelle.com/
6,6/10średnia ocena książek autora
133 przeczytało książki autora
349 chce przeczytać książki autora
1fan autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Pyłek w oku boga
Larry Niven, Jerry Eugene Pournelle
Cykl: Moties (tom 1)
7,1 z 17 ocen
180 czytelników 0 opinii
2024
Starborn and Godsons
Larry Niven, Jerry Eugene Pournelle
Cykl: heorot (tom 3)
0,0 z ocen
2 czytelników 0 opinii
2021
Storms of Victory
Jerry Eugene Pournelle, Roland J. Green
Cykl: Janissaries (tom 3)
0,0 z ocen
2 czytelników 0 opinii
2014
Burning Tower
Larry Niven, Jerry Eugene Pournelle
Cykl: Golden Road (tom 2)
0,0 z ocen
2 czytelników 0 opinii
2012
Miasto pożogi
Larry Niven, Jerry Eugene Pournelle
Cykl: Golden Road (tom 1)
6,0 z 36 ocen
79 czytelników 3 opinie
2001
Dzieci Beowulfa
Larry Niven, Jerry Eugene Pournelle
Cykl: heorot (tom 2)
6,7 z 41 ocen
76 czytelników 4 opinie
1999
Dziedzictwo Heorotu
Larry Niven, Jerry Eugene Pournelle
Cykl: heorot (tom 1)
6,8 z 53 ocen
114 czytelników 5 opinii
1999
The Moat Around Murcheson's Eye
Larry Niven, Jerry Eugene Pournelle
Cykl: Moties (tom 2)
0,0 z ocen
3 czytelników 0 opinii
1993
Janissaries: Clan and Crown
Jerry Eugene Pournelle
Cykl: Janissaries (tom 2)
0,0 z ocen
2 czytelników 0 opinii
1986
Najnowsze opinie o książkach autora
Miasto pożogi Larry Niven
6,0
Nie jest to najbardziej ambitna powieść fantasy ever, jednak zawiera całkiem sporo oryginalnych pomysłów. Niestety, fabuła jest stosunkowo nieskomplikowana, bohaterom brakuje głębi, zaś opisy czasami dłużą się niemiłosiernie. Mimo to książka ma swoje bardzo dobre momenty i ogólnie jest to przyjemna lektura, choć nie czuję potrzeby sięgania po nią zbyt często. Spory plus za posłowie i umiejscowienie akcji książki na rzeczywistych terenach. Do przeczytania.
Dzieci Beowulfa Larry Niven
6,7
Zdecydowanie gorsza niż pierwsza część. Mam wrażenie, że pisana trochę na siłę.
Mocną stroną "Dzieci Beowulfa" jest pewna zagadka wyspy, która stopniowo, strona za stroną, zdawkowo jest obnażana przed czytelnikiem. Tę samą konwencję autorzy chcieli zastosować w "Dziedzictwie Heorotu". Czy im to wyszło?
Moim zdaniem efekt nie jest już tak porywający jak poprzednio. Mimo to książkę czyta się przyjemnie i polecam ja osobom, którym podobała się pierwsza część.