Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Któż z nas chociaż raz nie marzył o odbyciu podróży do wnętrza, do miejsca, którego map jest niewiele a prawie wszystkie istniejące znajdują się w naszym posiadaniu. Wierzę, że większość z nas pokonała już tę samotną drogę, nie czekając na przewodniki takie jak ten, otwierające przejście do harmonii w poezji. A jeśli ktoś dotąd zwlekał ze zmierzeniem się ze śladami, którymi chodzi nasze własne "ja", to wielowątkowa wędrówka Renata Gabrielego umożliwia jednoczesne przeprowadzenie spokojnego rachunku sumienia i odnalezienia przyczyny zdarzeń. Tylko których? Tych pomieszczonych w okruchu początku Wielkiego Wybuchu, istniejących przed czasem i przestrzenią, rozpatrywanych w skali całego makrokosmosu? Czy też naszych własnych, napełnionych nicością oraz dążących do entropii, bez hałasu i słów, procesów zachodzących w pełnym sprzecznych emocji umyśle? Wiele napisał Gabriele o zagubieniu w nieskończoności i zapewne jeszcze długa droga do tego, żebym zrozumiał jak najwięcej z jego poszukiwań. Czytaniu poezji tego włoskiego poety może towarzyszyć subtelne podniecenie, podobne stawianiu pierwszych kroków w nowym etapie życia. Takie właśnie porównanie przyszło mi na myśl jako pierwsze, kiedy na początkowych stronach "Wyprawy do wnętrza" doznałem nudy nieznającego cierpienia raju, bezruchu kompozycji stworzonej chyba tylko do myślenia o współistnieniu z całym otoczeniem w jednym organizmie. Upalny zastój przypominał mi doskonałe piękno antycznego świata, dopiero co stworzonego przez bogów i żyjącego z nimi w symbiozie. Pod wpływem zenitu cały ten misterny mechanizm nieruchomieje aby dać wyobrażenie o miejscu poza czasem, gdzie wszystko wydarza się jednocześnie a zespolona z przeszłością przyszłość nie trwoży już żadnego człowieka. W taki właśnie sposób Gabriele buduje równowagę. Nie wiem czy kiedykolwiek zbliżymy się do momentu, w którym uda się nam posiąść wiedzę "wszystkiego". O tym są te wiersze. O tęsknocie za przeżywaniem wieczności w ludzkim wymiarze i pragnieniu zagubienia w nieskończoności. Renato Gabriele nawet nie próbuje dokonywać pomiaru znaną nam ziemską miarą. Zdaje sobie sprawę z wysokości progów doskonałości i chce chociaż chwilowego zapomnienia o prozie zwykłego życia. Bo kiedy wydostaniemy się z jej uścisków, to łatwiej przeprowadzić rozrachunek ze swoją egzystencją. Ta poezja jest łagodnością i ukojeniem, pieszczotą półsnu w którym jawa wydaje się nam rozkoszą. Chciałbym, żeby właśnie tak wyglądało moje skierowanie się ku wnętrzu. Gdy Gabriele potrafi się tak subtelnie dzielić nawet wrażliwością oddechu, to nie dziwcie się, że moje wyobrażenia właśnie tak wyglądają. Poetycki świat Gabrielego jest przepojony ideą wędrówki i przeczuciem istnienia legendarnego Edenu. Zapewne refleksje tego poety mogą odbiegać od wyobrażeń wielu z nas, jednak wykonany tym razem ruch wstecz może przynieść wiele korzyści naszej wrażliwości. Ponieważ to zaproszenie do obejrzenia się za siebie odczułem jako spojrzenie na świat bez murów, przynajmniej w tych obszarach życia, w których takich barier nie pozostawiłem. I jeśli nawet Gabriele proponuje krok w ciemność, to mroczne impulsy życia stają się jedynie oswojonymi, kolejnymi elementami emocji. Nie trzeba się ich bać, tak jak nie wolno się obawiać zimna natury czy piętna grzechu pierworodnego. Właśnie w tym się zawiera nieuchronność opisywanych przez tę poezję zdarzeń. Uwierzcie, że po przeczytaniu wierszy Renata Gabrielego, odcień błękitu wydał mi się głębszy.