Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jakoś opowiadania z tego wyboru wspomnień autora przypadły mi bardziej do gustu. Sądzę, że to kwestia długości – te są trochę dłuższe przez co autor bardziej rozwija opowieść a ja osobiście takie wole od tych krótkich półtora-stronicowych, które są nie do zapamiętania. Nie brak też tak charakterystycznych dla poprzedniego tomu wspomnień Matwina mówionych w domu przez grupę myśliwych. Dla autora i jego kompanów, z którymi snuje przy kominku opowieści nie jest najważniejszy strzał. Wiele wspomnień kończy się wspaniałymi wrażeniami ze spotkania lisa, kuny, kapitalnego byka czy oryginalnego kozła. Matwina zapamiętam z kilku rzeczy : 1. Pokaźnej ilości dość oryginalnych opowieści „przy kominku” między kilkoma myśliwymi o różnorodnej tematyce (największy pech, pierwszy dzik, niesamowite spotkanie, nieprawdopodobne przywidzenie itp. itd.) 2. Nie strzał jest najważniejszy – sporo wspomnień było wręcz opisem sytuacji z pięknego spotkania, których nie chciał przerywać strzałem. 3. Czyta się bardzo dobrze 4. Autor jest bardzo odważny – pisze nawet o postrzałach ludzi ("Ten jeden raz", "Łut szczęścia")