Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Jak mnie znalazłeś?
- To całkiem proste cię znaleźć, Val. Trzeba podążać za trupami,
które zostawiasz.

Val wpatrywała się we wszystko z szeroko otwartymi oczami i chłonęła każdy szczegół. Jass w ten sam sposób wpatrywał się w Val, jak Val patrzyła na świat – zachłannie.

Koło kojarzy mi się z drogą. Nie ma początku ani końca. Symbolizuje wieczność.
Moje wieczne potępienie, dodał w myślach.

Co oczy, to inna historia. Co usta, to inna prawda.

- Pew­nie wiesz, że każdy ma swoje se­kre­ty. Bo­ga­ci lu­dzie mają ich wię­cej, a ci, co chcą zmie­nić świat… (...)– zro­bią wszyst­ko, by chro­nić swoje ta­jem­ni­ce.

Wie­rzy­ła, że każdy nosi w sobie dobro i gdy je roz­da­je, traci je. Staje się wtedy po­dat­ny na ataki czy­ha­ją­ce­go zła, które noszą w sobie lu­dzie i ob­da­ro­wu­ją nimi in­nych. A przy­pad­ki? Przy­pad­ki zda­rza­ły się, gdy ktoś nie ma w sobie ani dobra, ani zła. Czeka, aż do­pad­nie go jedno lub dru­gie.

Może bę­dzie ża­ło­wać tej lek­ko­myśl­nej de­cy­zji, ale w końcu to po­chod­na wol­no­ści, któ­rej tak pra­gnę­ła.

Stali tak chwi­lę w ciszy, jak na po­grze­bie, że­gna­jąc wizję ich wspól­nej przy­szło­ści (...).

Co oczy, to inna hi­sto­ria. Co usta, to inna praw­da.

Zabijanie matką wynalazków.

- Żeby przypomnieć wszystkim, że stwarzamy zagrożenie dla całej Akademii i powinno się nas rozdzielić? I by przypomnieć wszystkim, że mogą ciebie lub mnie zabić, by dobrać drugą do zespołu?
Z największą przyjemnością!

- To ja chciałam go zabić - syknęła.
- Byłem szybszy - mruknął w ciemności, zadowolony z siebie.
Przygryzła dolną wargę, by nie zdradzić, jak jego obecność i fakt, że był cały i zdrowy, na nią podziałały.
- Nieładnie się tak uśmiechać nad trupem, nawet jeśli ktoś ci go podarował - szepnął i nagle pojawił się przed nią, wyłaniając z ciemności i założył jej kosmyk za ucho. - Przyznaj, że to lepszy prezent niż kwiaty, które dostałaś od Iaxa.

Ależ uwielbiał patrzeć, jak się złości, wtedy na jej bladą skórę policzków wstępowały delikatne rumieńce, a iskierki jarzyły się w złotych oczach. Jak buzuje w niej energia, której nie może uwolnić, i jak patrzy na niego z uczuciem. Nie liczyło się, że była to nienawiść. Jeśli miała to być jedyna emocja, jaką miałaby go obdarować, przyjąłby ją z uśmiechem na twarzy. Widział, że chciała z nim walczyć, rzucić się na niego. Mogłaby milion razy wbić nóż w jego ciało, a on cieszyłby się, że jej palce muskają jego skórę.

Obiecał sobie, że zliczy każdy jej jęk tego wieczoru.
A każdego kolejnego będzie bił rekord.

Nybrisi nie potrafią kochać, ta umiejętność czyni z nas jeszcze
większe potwory.

Dla niej miłość była jak powolne umieranie.
Nie pozwoli sobie umrzeć drugi raz dla czegoś tak błahego.

- Myślałam, że będą się mnie bali.
- Boją się, ale bardziej niż strach cenią sobie władzę. Nie dziwię
się, że chcą potrzymać ją w rękach choć na jedną piosenkę.

- To on wbił ci sztylet w serce. Nie ja.
- Sztylety mają różne formy, Jass. Twoje jednak stały się dla
mnie tępe.

Może jednak ze śmiercią było jej do twarzy, nieważne, czy była jej, czy z jej ręki.

Szyję, klatkę piersiową, mięsień barkowy, uda, przedramiona. Wszystkie miejsca, gdzie chciałby poczuć jej usta. Wszystkie miejsca, w których wbicie sztyletu pod
odpowiednim kątem skończyłoby się śmiercią.

Pragnęła się znaleźć w czyichś ramionach, czuć iskry i mieć wrażenie, że ktoś do niej należy, podczas gdy ona nie mogła należeć do nikogo.

- Uważaj, Finn, bo sny stają się koszmarami. A ja stałam się
niejednym koszmarem sporej liczby ludzi.

- Nie chcę zabijać dla czyichś korzyści.
- To zabijaj dla swoich.

Dało jej to poczucie siły i pewność, której jej ostatnio zabrakło. Pewność, że z krwią innych jej do twarzy.

Rozumiał, że Val zawsze musiała mieć wroga i nie potrafiła poczekać i zdecydować między prawą a lewą do czasu, aż pozna wszystkie fakty. Musiała biec, nieważne dokąd, ważne, że do celu.
Do czyjejś śmierci.