Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Pokażcie mi testament Adama!" miał powiedzieć król Francji Franciszek I na wieść o zagarnięciu przez jego kaprów hiszpańskiej karaweli transportującą z Meksyku skarby zdobyte przez Cortesa i jego ludzi, ale kto nigdy nie lubił czytać o przygodach konkwistadorów niech pierwszy rzuci kamieniem. Bo to w końcu wdzięczny temat rozpalający wyobraźnię, obok którego trudno przejść obojętnie. Ramy czasowe pracy Cervantesa obejmują lata 1492 - 1542 i zasadniczo można przyjąć, że dzieło ma trzech głównych bohaterów - Kolumba, Cortesa i Pizarra. Ich czyny są główną osią książki i są opisane najdokładniej. Składają się na to cztery wyprawy Kolumba, podbój Meksyku oraz zdobycie państwa Inków przez Hiszpanów, ale oczywiście w tle mamy też wielu innych bohaterów jak Juan Ponce de Leon, Diego de Almagro czy Hernando de Soto (szkoda, że autor omówił wyprawę tylko do jego śmierci w 1542 roku). Jednak nie jest to tylko opowieść o żądnych łupach mężczyznach. Cervantes szerzej przedstawia też całą "otoczkę" związaną z podbojem oraz problemy, które narodziły się w związku z tym. Na pierwszy plan wysuwa się tutaj znany obrońca Indian - Bartolome de Las Casas, ale Cervantes ogólnie opisuje problem stosunku do Indian, działalność zakonów żebraczych w Meksyku czy generalnie kwestię prawodawcze w stosunku do nowych terytoriów i próby ujęcia tego w jakieś formy legislacyjne. Przy okazji jest to też obiektywna książka. Cervantes oczywiście nie broni konkwistadorów, ale pokazuje skomplikowany świat w jaki wkroczyli, który nie był jednolity, lecz wewnętrznie skłócony, co umożliwiło Hiszpanom podbój. Autor zauważa, że nawet dziś w Ameryce Łacińskiej dyskurs dotyczący w miarę współczesnych wydarzeń można sprowadzić do tego, że winni byli konkwistadorzy. Książka Cervantesa pokazuje jednak, że nie jest to kwestia jednoznaczna, a duch zdobywców wciąż unosi się nad obiema Amerykami.