Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedyne, co odróżnia mnie od wariata, to fakt, że nim nie jestem

To, że ja sam nie pojmuję sensu moich obrazów, kiedy je maluje, nie znaczy, że go nie mają.

Lubię czytać tylko to, czego nie rozumiem. Nie rozumiejąc, mogę wymyślić najróżniejsze interpretacje.

Niebo jest dokładnie pośrodku piersi człowieka, który ma Wiarę.

Kobieta jest boskim źródłem ogłupienia mężczyzny.

Jaką cudowną rzeczą jest oko! Swoje uważam za prawdziwy miękki aparat fotograficzny, który robi zdjęcia nie świata zewnętrznego, lecz mojej najtwardszej myśli i myśli jako takiej.

Jedyna różnica między mną a szaleńcem to fakt, że nie zrobiłem nic szalonego.

Błędy są prawie zawsze rzeczą świętą. Nigdy nie próbuj ich naprawiać. Co więcej: uzasadnij je racjonalni, staraj się w pełni je zrozumieć. A wtedy będziesz mógł je uszlachetnić.

nigdy się nie narkotyzowałem ponieważ sam jestem narkotykiem

malarz to nie ten kto jest natchniony a ten który jest w stanie natchnąć innych

Nasza epoka zdycha z moralnego sceptycyzmu i duchowej nicości!

Zbliżam się do doskonałości, co oznacza, że jest ona niezmiernie daleko, jak wszystko to, co jest już bliskie.

...jedyną rzeczą, której świat nigdy nie będzie miał w nadmiarze, jest przesada.

Osły życzyłyby sobie, abym sam dostosował się do rad, jakich udzielam innym. To niemożliwe, ponieważ ja jestem całkiem odmienny…

Miłość dziwnie przypomina sensacje gastryczne zapowiadające chorobę morską, której towarzyszą dreszcze i złe samopoczucie, tak, że już nie wiadomo, czy człowiek jest zakochany czy też zbiera mu się na wymioty.

Istoty bez wyobraźni odczuwają potrzebę odbycia podróży dookoła świata albo oczekiwania na wojnę europejską, żeby móc sobie wyobrazić piekło. Mnie wystarczyło pozostać tam, gdzie byłem i natknąć się na smarka, w dodatku na smarka jedynie domniemanego.

Po co aparaty telewizyjne dla tego, kto ledwo zamknie oczy, dostrzega najbardziej niedostępne obszary widzialnego i niewidzialnego, a w swym śnie zdolny jest z piasków wywołać wszystkie bajkowe Bagdady?

jeśli z góry rozumiesz swój obraz równie dobrze mógłbyś go nie malować

Malarzu, nie jesteś mówcą! Maluj więc i milcz!

Piękno jest sumą świadomości naszych zboczeń.

Najważniejszym posłannictwem człowieka na Ziemi jest nasycenie wszystkiego pierwiastkiem duchowym.

Dzięki Ci, Boże, że zesłałeś mi te zaburzenia jelitowe. Brakowało mi ich, by odzyskać równowagę. Wrzesień zacznie się niebawem wrześniować: ludzie przybierają obecnie na wadze, podczas gdy w lipcu - jak notują to statystyki - popełniają samobójstwa i stają się nienormalni.
Posiadam wagę przywiezioną z Barcelony. Zacznę się ważyć.

Nie mogę zrozumieć, że człowiek jest tak niezdolny do fantazji, że kieowców autobusów nie ogarnia od czasu do czasu ochota, by wjechać przez wystawę do sklepu i po drodze złapać kilka prezentów dla rodziny. Nie rozumiem, nie jestem w stanie zrozumieć, że producenci spłuczek do ubikacji nie wkładają do swoich urządzeń bomb, które wybuchałyby po pociągnięciu za łańcuszek rezerwuaru. Nie rozumiem, dlaczego wszystkie wanny mają ten sam kształt, dlaczego nikt jeszcze nie wymyślił taksówek droższych od innych, wyposażonych wewnąrz w instalacje wywołujące deszcz, które zmuszałyby pasażera do podróżowania w płaszczu nieprzemakalnym, podczas gdy na zewnątrz panuje słoneczna pogoda. Nie rozumiem, dlaczego gdy zamawiam homara z rusztu, kelner nie przynosi mi dobrze wypieczonego telefonu, dlaczego chłodzi się szampana, a nie słuchawki telefonu, które są zawsze tak ciepłe i lepkie, a przecież byłoby dużo przejmniejsze podane w wiadrze z miałko potłuczonym lodem. I dlaczego nie ma telefonów mrożonych, w zielonej mięcie, w kształcie homara, owiniętych w futro sobola z preznaczeniem dla femmes fatales, z martwym szczurem w środku dla Edgara Poe, na smyczy lub przymocowanych do grzbietu żywego żółwia...
W osłupienie wprawia mnie zaślepienie ludzi powtarzających bezustannie te same czynności. Podobnie jak dziwię się, że urzędnik bankowy nie zjada czeku, dziwi mnie, że żaden malarz nie wpadł na pomysł namaloania "miekkiego zegarka"...

Bierzemy w objęcia to, co nieznane, wczepiamy się w to pazurami, chwytamy i pieścimy, by przekonać się, że wszystko jest ułudą - dodała Veronica - i być może dlatego pieścimy, obejmujemy i wczepiamy się tak gwałtownie - żeby zobaczyć, czy jesteśmy w stanie przebudzić się i otworzyć oczy na rzeczywistość.

W wieku 6 lat chciałem zostać kucharką. Gdy miałem 7 -Napoleonem. Odtąd moja ambicja nie przestawała rosnąć, podobnie jak moja mania wielkości.

Jedna tylko istota osiągnęła pełnię życia, której obraz porównywalny jest do pogodnych doskonałości Renesansu. Istotą tą jest moja żona Gala, którą miałem cudowne szczęście wybrać. Jej ulotne stany ducha, sposób, w jaki wyraża swą osobowość, to istna Dziewiąta Symfonia odbijająca architektoniczne kontury duszy doskonałej, skrystalizowanej na samym brzegu ciała, tuż przy skórze, w morskiej pianie hierarchii jej własnego życia. Porządkowane i filtrowane przez najdelikatniejsze tchnienia uczuć, owe ulotne stany i ekspresja osobowości materializują się i układają w nieskazitelną budowlę z krwi i kości. Toteż mogę powiedzieć, że siedząca Gala ma w sobie ten sam wdzięk co Tempietto Bramantego przy kościele San Pietro in Montorio w Rzymie. Podobnie jak Stendhal uczynił w Watykanie, mnie także dane było zmierzyć wysmukłe kolumny jej dumy, czułe i uparte balustrady dzieciństwa oraz boskie stopnie uśmiechu. Podziwiając ją ukradkiem, gdy nie wie, że na nią spoglądam, w czasie długich godzin pracy, które spędzam przykucnięty przed sztalugami, powtarzam sobie, że jest równie dobrze namalowana jak obraz Vermeera czy Rafaela w odróżnieniu od otaczających nas ludzi tak niedokończonych, tak pospolicie przedstawionych, że podobni są raczej do niechlujnych karykaturalnych szkiców pośpiesznie nakreślonych przez przymierającego głodem artystę na tarasie kawiarni.

Wszyscy, szczególnie w Ameryce, pragną poznać tajemnicę mojego sukcesu. Zawdzięczam go metodzie, której nazwa brzmi: „metoda paranoiczno-krytyczna”. Opracowałem ją dobre trzydzieści lat temu i stosuję z powodzeniem, chociaż dziś jeszcze nie wiem, na czym ona polega.

Uwielbiałem starość! Byłem - i w dalszym ciągu jestem - żywym wcieleniem anty-Fausta. Biedny Faust, który posiadłszy najwyższą mądrość starości, sprzedał duszę, żeby pozbyć się zmarszczek z czoła i odzyskać cielesną młodość! Niechaj rozgrzane do czerwoności żelazo istnienia wypala w moim czole labirynt zmarszczek, niechaj moje włosy osiwieją, a krok stanie się niepewny, bylebym uchronił inteligencję ducha, bylebym nauczył się tego, czego inni nie są w stanie mnie nauczyć, co życie jedynie zdolne będzie na mnie odcisnąć!

Artyści, którzy nie wierzą w nic, robią rzeczy, które są niczym.

Unikaj bycia nowoczesnym, to jest jedyna rzecz, którą co byś nie robił, to cię nie ominie.