Jan Stanisław Łoś

Pochodził z rodziny ziemiańskiej, był synem hrabiego Mariana Łosia i Heleny z domu Kotarskiej. W 1908 ukończył ze stopniem celującym VIII klasę i zdał z odznaczeniem egzamin dojrzałości w Zakładzie Naukowo-Wychowawczy Ojców Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem (w jego klasie byli m.in. Aleksander Birkenmajer, Leon Koppens, Kazimierz Papara)[1]. W 1913 uzyskał doktorat z prawa na Wydziale Prawa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Wiedeńskiego. W okresie I wojny światowej służył w armii austro-węgierskiej. W 1918 brał udział w tworzeniu polskiej administracji na terenie Królestwa Polskiego. W latach 1918-1931 pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Był tam referentem, naczelnikiem Wydziału Północnego, a następnie Wydziału Ustrojów Międzynarodowych. Był jednym z inicjatorów mediacji w sprawie przyspieszenia uznania autokefalii Polskiej Cerkwi Prawosławnej przez Konstantynopol. W latach 1926-1929 pracował w Londynie jako radca prawny polskiego poselstwa.

2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[2], a 20 listopada 1924 otrzymał duński krzyż komandorski Orderu Danebroga[3]

Po 1931 roku poświęcił się pracy naukowej. Współpracował takimi pismami jak: „Biuletyn Polsko-Ukraiński”,„Bunt Młodych”, „Polityka”, „Dzień Polski”, „Nasza Przeszłość”, „Przegląd Współczesny”.

W okresie II wojny światowej przebywał w majątku Niemce. 18 października 1944 został aresztowany przez UB i uwięziony na zamku w Lublinie. 7 maja 1945 opuścił więzienie. Znalazł pracę Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1957 – docent, w 1959 – profesor nadzwyczajny KUL. W latach 1957-1959 był dziekanem Wydziału Nauk Humanistycznych KUL. W 1961 odszedł na emeryturę. Autor licznych przekładów dzieł historyków zachodnich.