Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Co złego trzeba zrobić, żeby zasłużyć sobie na śmierć? A może raczej, jak złym trzeba być człowiekiem, żeby pozbawić drugiego życia? Autorka pokazuje w swojej książce, że odpowiedź na te pytania nie jest ani łatwa, ani oczywista, a raczej bardzo złożona. Jedno jest pewne. W każdym z nas siedzi zwierzę, w każdym z nas czai się bestia. Ale ten zwierzęcy instynkt sprawia, że potrafimy przetrwać, by szukać pocieszenia i ciepła. Możemy czuć się spętani i więzieni, ale potrafimy wrócić na wolność. Wszystko zaczyna się tam, daleko, w dzieciństwie. Bez niego jesteśmy niczym. Kształtuje nas, wpływa na nasze wybory i bardzo często skrywa bolesne przeżycia. A one z dnia na dzień ciążą coraz bardziej. Oplatają szyję, wpełzają do brzucha, czają się w sercu, rosną w myślach i niczym pasożytnicze pnącze, wdzierają się w każdy zakątek umysłu, by w końcu zawładnąć całą duszą człowieka. @agnieszka.ewa.rybka z wielkim pietyzmem odkrywa kolejne ich warstwy, zaskakujące i niezwykle bolesne. Warstwy, pod którymi kryje się dziecięca bezwarunkowa miłość, która zraniona wywołuje żal i nieposkromiony gniew. Warstwy pod którymi umiera nadzieja i rodzi się pragnienie zadośćuczynienia, które zaczyna przejmować kontrolę nad życiem i zmusza do okrutnych rzeczy. Warstwy, pod którymi mieści się przedwczesne macierzyństwo, depresja i złość, produkujące „sfrustrowanego, niewyspanego i wkurzonego na wszystko” człowieka. Warstwy, między którymi gubi się matczyna miłość i trudno ją znaleźć przez wiele lat. Warstwy, które kamuflują prawdziwą twarz i te, pod którymi kryje się strach wznoszący ochronną warstwę tłuszczu i trudny do sforsowania obronny mur. Ten strach staje się wiernym towarzyszem i unosi się w powietrzu jak zły omen. Ten strach ma swoje imię, jest namacalny i przeszywa do szpiku kości. Ten strach wypełnia życie aż po brzegi „pozbawia siły, pewności siebie i przeświadczenia, że jest się coś wart”. Ten strach zmusza do ucieczki i każe przemierzać świat i zmieniać kontynenty. Ten strach mości się wygodnie w umysłach i obsesyjnie karmi przerażającymi wizjami. Ten strach rodzi innego człowieka, nowe życie, nowy ład. Ta książka jest zasługuje na wielkie uznanie i na baczną uwagę czytelnika. * Generuje ogromne emocje, odkrywa bolesne tajemnice, a na koniec serwuje przysmak, z którego unosi się wonny aromat goryczy. A wtedy piękne oblicze Islandii, jej „dostojność, dzikość i niezgłębione piękno natury. Jej cisza i poczucie, że jest się tak wolnym, jak tylko się tego pragnie” jest po prostu niczym… * Ta smutna historia zaświadcza również o tym, że można z kimś żyć pod jednym dachem przez wiele lat, a i tak nie uda się go dobrze poznać, bo każdy ma swoje tajemnice, którymi nie może się podzielić z innymi, nawet z najbliższymi. * Autorka głosami bohaterów mówi, również, że dzieci nie powinny żebrać o miłość. One pragną być tylko kochane i szanowane takimi, jakimi są, tak po prostu, zwyczajnie, na dobre i na złe . Odepchnięte i porzucone, najpierw żyją nadzieją na zmianę, a potem karmią się już tylko nienawiścią i niezmierzonym żalem. Poranione, okaleczone powolnie umierają albo zmieniają się w prawdziwe bestie. „Można je odpychać, ale gdy tylko okaże się im trochę czułości, natychmiast oddają całych siebie za jeden moment uwagi”. * Najważniejsze jest jednak to przesłanie: „Weź za rękę swoje nowe życie i idź się nim cieszyć, zmiany są dobre, zostawcie uchylone drzwi”. Gorąco polecam!