Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę zaczęłam jeszcze w zeszłym roku. Potem odłożyłam, bo czytając od czasu, nie potrafiłam się do niej przekonać. Teraz w ramach kończenia tego, co niedokończone, wróciłam do lekkiej opowieści Sisman o Anglii w czasach „dzieci kwiatów” i w czasach dziewięćdziesiątych. Najpierw to, co mi się nie podobało: intryga i niektóre wątki. Intryga nawet nie była takową sensu stricte, bo przy niemal lustrzanym podobieństwie głównego bohatera do kandydata na prezydenta, nie mogło być mowy o zapatrzeniu. Nie te czasy, nie ta epoka. Bohaterowie z kolei miotają się niczym aktorzy, którzy zapomnieli swoich kwestii. Tu się rwie, tam się zacina. Niewątpliwie najlepiej czyta się retrospekcyjne fragmenty, napisane są zgrabnie i z polotem. Kwestia Wietnamu, mizoginistyczne naleciałości na najstarszym uniwersytecie w Wielkiej Brytanii, uniwersyteckie anegdotki i demonstracje. Ciekawe, ile z tych opisów Sisman zaczerpnęła z własnych doświadczeń. „Szczególny związek” jest również romansem o namiętności i życiowych wyborach. Na szczęście autorka nie idzie na łatwiznę i nie epatuje scenami seksu co kilka stron. Po prawdzie, woli zostawić czytelnikom pole do wyobraźni. Powieść nadaje się w sam raz na letni dzień na plaży, kiedy umysł przysypia i nie można go przeładowywać zbyt złożoną fabułą. Ot, czytadło na lato.