Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bo ludzie którzy czytają książki, chcą namalować sobie w głowie jakiś obraz.

No bo tak: masz dobry plan i troche nadziei i raptem jak królik z kapelusza pojawiają sie ludzie ze swoim realizmem, i wszystko ci
psują.

Prawdziwi przyjaciele zdarzają sie niezwykle rzadko, a czasem w ogóle nie znajdujesz żadnych i wtedy jesteś sam na świecie.

Tym razem śniłem o Hollywoodzie. I na pewno znacie to często powtarzane przez ludzi powiedzenie, że sny sie spełniają.

Ale nic nie powiedziałem, no bo nie wiem... Czasem słowa wszystko psują.

Każdy wie, że w życiu nie wszystko będzie dobrze. Że będzie dobrze może w połowie. Jeśli szczęście dopisze. I to właśnie jest głupie: że nie ma w życiu nic, żadnego miejsca ani niczego, gdzie wszystko naprawdę się udaje.

Kiedy tak dobry sen się kończy, to trudno wrócić do siebie.

Ktoś dopiero co odszedł, a ty już za nim tęsknisz. Zabawne.

Powiedziałeś: "Życie jest proste. Każdy głupi umie żyć". Ale codzienne wstawanie i życie dalej wymagają ode mnie ogromnego wysiłku. Jestem tym strasznie zmęczony. Tym moim gniewem, niesłabnącym bólem. Chcę znowu być lekki, chcę wstać pewnego ranka i zobaczyć światło. Być tym głupim, który po prostu umie żyć. Nie tylko przetrwać dzień, potem kolejny.

Krąg życia, co? Szukamy odrobiny szczęścia, potem je znajdujemy, a potem znowu tracimy. I wszystko zaczyna się od nowa. I znowu od nowa. I znowu.

Nie uwierzylibyście, czego ludzie potrzebują do życia! Mają bzika na punkcie rzeczy i wypełniają nimi swoje domy. A kiedy robi im się za ciasno, wyrzucają stare przedmioty i kupują sobie nowe. Profesor, którego dopiero poznacie, mówi, że to przez cywilizację. Bo ludzie są cywilizowani, a my, zwierzęta - nie. A kiedy jesteś cywilizowany, potrzebujesz wielu rzeczy, aby zaimponować innym ludziom i pokazać, jak bardzo jesteś cywilizowany. To tak jak w stadzie goryli: wszystkie walą się w pierś i udają ważniaków.

Na początku miłość polega na odwadze.

Nikt już mnie nie wołał. A przecież to miło, jak ktoś cię woła, nawet jeśli nie przychodzisz.

- On po prostu zachowuje się... śmiesznie. Zabawnie mówi. Że stracił sens życia i takie tam.
- To dobrze, Frankie. Bo teraz to ty jesteś sensem jego życia. Tylko on jeszcze o tym nie wie.

- Wyobrażałem sobie, że to wszystko będzie jakieś łatwiejsze.
- Tak, przy człowieku trzeba się napracować, Frankie. Chociaż ludzie przynoszą też radość. Przy odpowiedniej pielęgnacji. Myślą, że są mądrzy, a my pozwalamy im w to wierzyć. Ogrywamy swoją rolą, rządzimy z ukrycia. Dzięki temu ludzie czują się dobrze. A jeśli twój człowiek będzie się z tobą czuć dobrze, to i ty będziesz się czuć dobrze z człowiekiem. Rozumiesz? To się nazywa dialektyka, Frankie, mój chłopcze.

W moim sercu pojawiła się wielka tęsknota i nagle ogarnęła mnie rozpacz. Czy to normalne? Czy to miłość, kiedy co chwilę czujesz coś innego?

Nie podobało mi się to hasło z realizmem. Moim zdaniem życie i miłość są już dostatecznie trudne. No bo tak: masz już dobry plan i trochę nadziei i raptem jak królik z kapelusza pojawiają się ludzie ze swoim realizmem, i wszystko ci psują. Myślę, że bez tego całego realizmu świat byłby o wiele ładniejszy. Taka prawda.

To, co się dzieje w tej chwili, jest ważniejsze od wszystkiego, co się stało do tej pory, nawet jeśli to też oczywiście było ważne.

- Czasami trzeba robić rzeczy, które wcale nie sprawiają radości. Takie jest życie.
- Nie moje.
- Zawsze robisz tylko to, co lubisz?
- Nie zawsze. Czasem robię też to, na co mam ochotę.
- Jest jakaś różnica?

- Ale to przecież... rasizm - odrzekł.
- Co? Co pan gada? - oburzyła się.
- Psy mogą wejść, a koty nie? Stawiają państwo jedne zwierzęta ponad drugimi. Czyli dochodzi tutaj do dyskryminacji.
- Nikogo nie dyskryminuję!
- Wie pani co? Ja to wszystko opiszę. Bo jestem dziennikarzem. O, już widzę ten cudny nagłówek: "Jak rasiści rządzą w branży zoologicznej". A o pani napiszę najwięcej i nazwę panią małą, żółtą nazistowską świnią z zoologicznego.
- Proszę natychmiast przestać! Pan oszalał!
- Ale przynajmniej nie jestem nazistowską świnią!

- Wiele osób wierzy w życie po śmierci. W to, że dusza zmarłego idzie do nieba. I jest z Bogiem. A niebo jest tam, gdzie Bóg.
- Ja też mam taką duszę?
- Tak. Jak wszystkie żywe istoty.
- Bomba. A co to jest dusza?
- Naprawdę chcesz wiedzieć? Dusza to, jak by to ująć... nieśmiertelna część ciebie. Twoje uczucia, myśli, doświadczenia. Kwintesencja twojej istoty.

Ten, kto stworzył człowieka, nie włożył w to zbyt wiele wysiłku. Taka prawda.

Tak to już jest w opowieściach i w życiu. Że nagle coś się dzieje.

Nieznający języków kocur jest skończony, a to - od razu wyjaśniam - przez różnorodność gatunkową. Wszędzie spotyka się rozmaite zwierzęta mówiące własnymi językami. Nie wszystkie można pożreć, rozszarpać lub bawić się nimi tak długo, aż zdechną. Z pozostałymi trzeba rozmawiać. Tak to już jest.

- Stemkocrem! - powiedziałem.
(...) Teraz jednak byłem po prostu wkurzony. Najpierw zostaję pobity prawie na śmierć, a potem ten człowiek nazywa mnie kotem, mimo że przecież widać, jakim jestem pięknym kocurem!
- Co? - spytał.
- Jestmkocrm!
Mój ludzki w tym momencie był trochę... kulawy. No i bolała mnie głowa, bo czymś dostałem. Powtarzałem te słowa w kółko, aż wreszcie mi się udało.
- Jestem kocurem!
Facet gapił się na mnie, jakbym był jakimś dziwolągiem.

Mężczyzna powiedział:
- JA. RICHARD. GOLD.
I postukał się przy tym w pierś.
Pomyślałem, że to dziwne, ale i zabawne, więc również stuknąłem się w pierś i odparłem:
- JA. FRANKIE.

Myślałem, że już nigdy nie pozbędę się tego imienia, ale wtedy pewnego dnia przed klatką stanęła stara pani Berkowitz. Spojrzała na mnie, pogłaskała po łbie i powiedziała:
- Bródka? Tak ci dali na imię? Jasna cholera!
Była elegancką damą o niezbyt eleganckim słownictwie.
Jeśli więc wymsknie mi się jakieś mało eleganckie określenie, to wiedzcie, że to nie moja wina. Tylko kwestia błędów wychowawczych.

Pachniało smutkiem... Jak w starej lisiej norze, w której już nikt nie mieszka. Nie wiem, czy kiedykolwiek byliście w starej, opuszczonej lisiej norze. Panuje tam kiepska atmosfera, wszystko pachnie przeszłością i pożegnaniami oraz szczęśliwymi lisimi latami, które już nigdy nie wrócą. Tu było podobnie.

Dopóki w coś wierzysz i potrafisz to sobie wyobrazić, to jest to realne.

Ludzie są inni. Ciągle mówią, jak ktoś wygląda lub jaki jest. I to potem robi się bardzo ważne. Ej, Frankie, jesteś brzydki! Ej, Frankie, jesteś dachowcem! Ej, Frankie, jesteś niepełnosprawny! Ludzie zawsze też chcą wiedzieć, ile ktoś ma lat, i potem wiecznie o tym gadają. A to przecież nie ma znaczenia, ile masz lat! Najważniejsze, że jesteś.