Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Już jako dziesięcioletni chłopiec, Vin traci wszystko, co znał do tej pory. W ogromnym wypadku miasteczko, w którym mieszkał znika z powierzchni ziemi, a wszystkim jego bliskim przychodzi pożegnać się z tym światem. Osamotnionego chłopca znajdują jednak członkowie Zakonu Pięciu Bohaterów – organizacji, która może zapewnić Vinowi nowy start i lepsze życie. Pierwszym, co rzuciło mi się w oczy podczas czytania „Łowcy Legiona” jest sposób narracji. Vin opowiada o swoich przeżyciach z własnej perspektywy, jednakże przedstawia to wszystko czytelnikowi w taki sposób, że ma się wrażenie, jakby elf snuł gawędę, której równie dobrze słuchałoby się, siedząc ciemną nocą przy skwierczącym ognisku. I chociaż ten typ prowadzenia historii mi akurat przypadł do gustu, wydaje mi się, że nie wszystkim może się spodobać. Styl pisania Anny Kozińskiej jest lekki i przyjemny, ale mam do niego pewien zarzut. Niektóre wątki, momenty i opisy są bardzo znikome, co niejednokrotnie utrudniało mi zrozumienie danej sytuacji albo wyobrażenie sobie miejsca, w którym znalazł się bohater. Przypuszczam, że mogło to być spowodowane niechęcią do „zbędnego przeciągania”, ale jestem jednak zdania, iż niekiedy wszystko było opisane zbyt skromnie. Fabuła oraz kreacja świata w „Łowcy Legiona” są naprawdę ciekawe. Niesamowicie intrygujący wydaje mi się pomysł z Szóstką Bohaterów i jestem bardzo ciekawa, jak ten wątek dalej się rozwinie. Mi, jako fance wszelkich fantastycznych istot, niezwykle spodobał się motyw demonów oraz to, że w powieści nie występowała wyłącznie rasa ludzka, ale również elfy. Choć tak jak pisałam nie wszystko było idealne w „Łowcy Legiona”, to i tak uważam, że była to dobra książka. Cała ta historia ma w sobie coś cudownie magnetyzującego, co przyciąga czytelnika z niesamowitą mocą. Jestem pewna, że sięgnę po następne tomy powieści Anny Kozińskiej.