Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kaszpirowskiego też pewnie Iwonka nie zna, nic Iwonka nie wie o życiu. W dupie była, gówno widziała.

Bo to cholera wie, czy tam jest mięso z szynki, czy za przeproszeniem z dupy.

Stanowczo nie zgadzam się także z pojawiającym się w dalszej części sprawozdania stwierdzeniem, że "poza tym to burdel taki macie w tym urzędzie miasta, że świnia by ryj złamała. Jeszcze tylko przyjść, nasrać na środek i świeczkę wsadzić".

Jednocześnie planowałam nasz ślub; za wiele lat, ale jednak. (...) W pierwszej ławce moja mama ociera łzy chusteczką, tata prowadzi mnie do ołtarza, jak na amerykańskich filmach. Jest wzruszony, ale cieszy się, bo oddaje mnie godnemu mężczyźnie. Wie, że Gieła w dzieciństwie zdobył Krzemieniec w adidasach, a to doskonale o nim świadczy.

Czytałam kiedyś, że kości dziecka są lekkie, bo mają inną gęstość niż u dorosłego. U dorosłych puste przestrzenie w kościach wypełnia smutek i doświadczenie. Pod koniec życia kości próchnieją i znów robią się puste jak u ptaków. Dlatego tak wielu ludzi na starość odlatuje.

To jest fascynujące, że pies potrafi zrozumieć, do czego są pasy na ulicy, czekać grzecznie, aż go samochód przepuści, a ludzie przełażą jak święte krowy środkiem skrzyżowania, bo im się należy.

Ludzie mówią czasem, że ktoś porusza się bezszelestnie jak kot, ale ci ludzie ewidentnie nigdy kota nie mieli - koty tupią jak cholera.

Na­tych­miast po­czu­łem, jak poci mi się dupa. Lu­dzie róż­nie re­agu­ją na stres, praw­da, jedni bled­ną, inni czer­wie­nie­ją, nie­któ­rym pły­nie pot po ple­cach. Mnie ze stra­chu za­wsze poci się dupa.

Jak on śpie­wał! Jak on się uśmie­chał! Jaką on miał moc na tej sce­nie, jak hip­no­ty­zer, jak Kasz­pi­row­ski! Kasz­pi­row­skie­go też pew­nie Iwon­ka nie zna, nic Iwon­ka nie wie o życiu. W dupie była, gówno wi­dzia­ła.

- Zby­szek, co ty tu ro­bisz w ogóle?
- Do ro­bo­ty idę.
- Przez las?
- Tu wszę­dzie las prze­cież. - Roz­ło­ży­łem ręce, bo wy­da­wa­ło mi się oczy­wi­ste, że tu wszę­dzie jest las, a miał­bym to tłu­ma­czyć lu­dziom, któ­rzy miesz­ka­ją tu całe życie. Za­fra­so­wa­li się oboje, jakby do­pie­ro teraz to do nich do­tar­ło i mu­sie­li na szyb­ko prze­my­śleć swoje ży­cio­we wy­bo­ry.