Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Patrzyła na księżyc i setny raz odczuła swoją zbędność.

Zośce zachciało się płakać [...]. Nad życiem w ogóle, nad koniecznością życia, gdy się nie ma odwagi, by ze sobą skończyć.

[…] zdarzały się chwile, gdy obezwładniała ją jałowość własnej egzystencji.

Nie urodzą się w niej emocje, poza strachem i wkutym na blachę wstydem. Miłości będzie niepewna i właściwie jej niechętna. Wypełni obowiązek i rozmnoży się, a rodzina da jej święty spokój. Przyjaźń pozostanie jej obca, na zawsze skojarzona z wysiłkiem, kosztami finansowymi i nudą wysłuchiwania problemów oczywistych i nierozwiązywalnych. Lubię - nie lubię uzależnione zostanie od okoliczności, poprzedzone namysłem oraz rachunkiem zysków i strat.