Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zawsze coś czytaj – poradził. – Nawet jeśli nie czytasz niczego dosłownie. Jak inaczej mamy odczytywać świat? Pomyśl o tym jak o stałej.
Stałej czego?
Stałej stałości – odparł Daniel.

Musimy mieć nadzieję - mówił- że ludzie którzy nas kochają i nas trochę znają, w końcu zobaczą nas takimi, jakimi jesteśmy naprawdę. Ostatecznie prócz tego niewiele się liczy".

Wiesz, nic nie szkodzi, że zapominasz. Dobrze, że zapominamy. Czasem musimy zapomnieć. Zapominanie jest ważne. Robimy to celowo. Dzięki temu możemy trochę odpocząć. Słuchasz mnie? Musimy zapominać. Inaczej już nigdy byśmy nie zasnęli.

Z czasem wszystko się zmienia i coś, co w życiu wygląda na niezmienne, stałe i zamknięte, może się zmienić i otworzyć, a co niewyobrażalne i niemożliwe w jednej chwili, za chwilę będzie jak najbardziej realne.

Pozostali ludzie w rzędzie stali na krawędzi uprzejmości i agresji. Zajrzałam do głowy jednego z nich – myśli miał pełne krwi i noży.

Lato.

Letnia opowieść.

Nie ma takiej sztuki, Grace.

Nie daj się omamić.

Najkrótsza i najbardziej nieuchwytna z pór roku, ta, której nie da się z niczego rozliczyć – bo nie da się jej w ogóle uchwycić, może tylko w kawałkach, fragmentach, chwilach, przebłyskach pamięci o tak zwanych lub wyobrażonych idealnych latach, latach, które nigdy nie istniały.

Niezależnie od tego, czy rządzący jest mizoginicznym tyranem, fatalnym przywódcą, zacofanym i beznadziejnym, albo władcą, który mówi wszystkim, że jeśli go nie popierają, są zdrajcami...

Nie nazywaj tego kryzysem migracyjnym – zaprotestowała Paddy. – Powtarzałam ci milion razy. To są ludzie. To jest indywidualny człowiek przemierzający świat na przekór wszystkim przeciwnościom. Razy sześćdziesiąt milionów, ale to w każdym przypadku indywidualny człowiek, wszyscy przemierzają świat, borykając się z coraz gorszymi przeciwnościami.

Październik jest okamgnieniem. Jabłka, od których minute temu uginały się gałęzie, już zniknęły, liście na drzewie żółkną i rzędną. W całym kraju szron pokrył miliony drzew, rozświetlił je.

Musimy mieć nadzieję - mówił- że ludzie którzy nas kochają i nas trochę znają, w końcu zobaczą nas takimi, jakimi jesteśmy naprawdę. Ostatecznie prócz tego niewiele się liczy".

Mam dość wiadomości. Dość tego, że rozdmuchuje się błahostki i tak lekko traktuje rzeczy, które są naprawdę oburzające. Mam dość jadu. Złości. Perfidii. Mam dość egoizmu. Mam dość tego, że nie robimy nic, żeby temu przeciwdziałać. Że temu wręcz sprzyjamy. Mam dość przemocy, która ujawnia się teraz, i tej, która jeszcze się ujawni, która jeszcze nie zaistniała. Mam dość kłamców. Mam dość świętoszkowatych oszustów. Mam dość tego, że dopuścili do tego, co się stało. Mam dość ciągłego zastanawiania się, czy zrobili to z głupoty, czy z premedytacją. Mam dość rządów, które kłamią. Mam dość społeczeństwa, któremu już wszystko jedno, czy jest okłamywane. Mam dość tego, że tak się boję. Mam dość niechęci. Mam dość antymozji.

Wielka Brytania ostatnio stała się miejscem dezorientującym.

Na przyjaciół na całe życie - wyjaśnił - niekiedy czeka się całe lata.

Swojej szkolnej przyjaciółce Beryl, gdy miały po szesnaście lat, wyznała: zamierzam zostać artystką.
Ale kobiety nimi nie zostają - powiedziała Beryl.
A ja zostanę.

Musimy mieć nadzieję - mówił- że ludzie, którzy nas kochają i nas znają, w końcu zobaczą nas takimi, jakimi jesteśmy naprawdę. Ostatecznie prócz tego niewiele się liczy.

Teraz, gdy wstał, czuje głód. Można być martwym o r a z głodnym? Oczywiście, że tak, te wszystkie wygłodniałe upiory pożerające ludzkie serca i umysły.

Czego oni wszyscy chcieli od siebie nawzajem w tamtym głosowaniu, powiedzmy, tym, które podzieliło kraj, podzieliło jej rodzinę jak strunowym nożem do sera, przebijając się przez codzienność do goryczy, z którą nikt nie wiedział, co zrobić, głosowaniu, które tylu wykorzystywało do tego, by się nawzajem ranić, bez względu na to, jak oddali swój głos, głosowaniu, które teraz jest znienawidzone przez jedno z jej dzieci, a dla drugiego jest pewnego rodzaju przyzwoleniem na okropne zachowanie wobec innych, głosowaniu tak ważnym dla niej, ale tak już odległym dla młodej i inteligentnej dziewczyny, jaką jest Charlotte, że nazwała je „muchą na trupie”?

Wszyscy tak bardzo nie mogli się doczekać, że nikt go nie kupił. Nikt już nie chciał niczego związanego z wojną.

Kiedyś, mówi w swojej głowie, kiedy byłam bardzo mała, matka zabroniła mi się z tobą spotykać, a ja przestrzegałam tego zakazu, ale tylko przez trzy dni. Rano trzeciego dnia po raz pierwszy zrozumiałam, że kiedyś umrę. Więc bezczelnie ją zignorowałam.

Pamięć zawsze idzie swoją drogą, nie zważając na nic".

Na naszych oczach dzieje się coś błahego i absurdalnego - a jeśli pozwolimy, to i magicznego.

Mam dość tego, że nie znam odpowiednich słów - odpowiada jej matka.

Takie życie. Wszystko podejrzane. Nie ma żadnych świętości.

Zabawa w myślenie. Zawsze się opłaca w ten czy inny sposób.

W niektórych miejscach jest dużo lepiej, gdy cię nie znają, niż gdy znają nazbyt dobrze.

Książki.
Ludzie mówią, że książki to wspaniałe towarzystwo.
Zupełnie jak psy. Towarzyszki człowieka.

Tak. Wiara.
Wiara bez wątpienia też jest towarzyszem człowieka.
Czasem jakaś melodia. Piosenka.

sam Google nie jest do końca wiarygodny. Wszystko, co na ekranie i online, to jedynie najnowszy przykład czegoś, co pretenduje do prawdziwości, gdy tymczasem jest całkowicie wirtualne, w związku z czym nie jest rzeczywiste w żadnym prawdziwym sensie.

...ale zaczęłam się po cichu martwić, bo od tamtej pory tyle się zmieniło i chociaż pozornie żyłam dalej jak gdyby nigdy nic, udając częściowo jak cała reszta, że wszystko jest w porządku, choć było beznadziejnie, w rzeczywistości tak wiele się zmieniło, że byłam całkiem pewna, że nie jestem tą samą osobą, którą byłam kiedyś.

To właśnie mam na myśli. Masz słowa - oznajmia. To siła, przy której żadna przemoc nie ma szans.