David Churchill

Koniec II wojny światowej! Wróg pokonany! Saffron i Gerhard w całej tej wojennej zawierusze odnaleźli się. Czas zacząć normalne życie. Razem... Angielka i Niemiec. Nie zwracali uwagi na konwenanse. Teraz już nic nie mogło ich rozdzielić. Plan Saffron jest jasny. Przywrócić Gerharda do żywych i już nigdy się z nim nie rozstawać. Gdzież będzie im lepiej, niż w ich prywatnym raju, który na nich czeka? Saffron w końcu wraca tak naprawdę do siebie. Kenia! Tu Gerhard będzie miał idealne warunki do rekonwalescencji. Tu czeka na ich szczęście... I wszystko byłoby pięknie, gdyby... Gdyby nie wracające wciąż i wciąż demony z przeszłości. Konrad, brat Gerharda, znowu się wywinął. Na czas zrzucił mundur SS i uciekł. Dosłownie rozpłynął się w powietrzu. Przepadł jak kamfora. Gerhard jednak nie spocznie, dopóki go nie wytropi. Nie, nie chodzi o osobistą zemstę. Chodzi o sprawiedliwość. Ten zbrodniarz wojenny musi ponieść konsekwencje swoich czynów. Nie ma znaczenia fakt, że są braćmi. A Saffron? Pomoże mu! Z jednej strony tak bardzo chce, aby Gerhard zamknął ten przeokropny rozdział swojego życia raz na zawsze, z drugiej zaś... co tu dużo mówić! Pokój jest wspaniały, ale brakuje jej tej adrenaliny, która towarzyszyła jej podczas każdej akcji. Teraz ma okazję wzniecić to specyficzne podniecenie choć na chwilę... Niestety, tych chwil okazało się więcej, a rozprawa z Konradem to była jedynie namiastka tego, co ich czekało. Kiedy raj okazał się piekłem... Nie ukrywam, że to temat brytyjskiego kolonializmu okazał się doskonałym motywem przewodnim tej powieści. Kenia. Brytyjczycy panoszyli się tutaj od lat. To oni zbijali fortuny, to oni pławili się w luksusach, to oni byli tymi wybranymi. A rdzenni mieszkańcy? To oni pracowali na fortuny białych. To oni chodzili głodni. To oni nie mieli żadnych pespektyw na polepszenie swojej sytuacji. To oni byli wyzyskiwani. I choć nie wszyscy biali byli źli, przyszedł czas, gdy nie miało to żadnego znaczenia. Przeciwnie! Rebelianci Mau Mau postanowili nie oszczędzać nikogo. Przekaz miał być jasny: żaden biały nie jest bezpieczny. Każdy biały ma się wynosić z ich ziemi! Brytyjczycy zaczynali zdawać sobie sprawę, że Imperium Brytyjskie wciąż słabnie i słabnie. Indie już stracone. Utrata Kenii to tylko kwestia czasu. Pytanie, ilu ludzi straci przy tym życie? Ale walczyć trzeba do końca. Saffron znów była w swoim żywiole. Tylko stawka była najwyższa. Życie jej i jej najbliższych. Czy i tym razem odniesie zwycięstwo? "Raj w ogniu" to pasjonująca opowieść o ... życiu. Niesprawiedliwość społeczna. Była, jest i będzie. Wniosek mało pocieszający, choć nie pozostawiający żadnych złudzeń. Ale jest jeszcze jedna nauka płynąca z tej historii... Z jednej strony hipokryzja. Wszak dopiero co świat zaczął oddychać z ulgą po długiej i wyniszczającej wojnie. Wojnie, w której pokonany został człowiek owładnięty obsesją czystości rasowej. Człowiek, który dzielił świat na nadludzi i podludzi. A tymczasem w Kenii... Resztę może dopowiedzieć sobie sami. Czyżby ludzie absolutnie nie wyciągali żadnych wniosków, do czego prowadzi ucisk i nierówność społeczna? Czyżby tak szybko zapomnieli o okropieństwach wojny? Czyż nie walczyli o wolny świat? O prawa człowieka? O wolność do samostanowienia? Tak, ale gdy w grę wchodziły własne interesy i wpływy wszystko inne traciło na znaczeniu. Czy jest światełko w tunelu? Jest! Wszystko w rękach młodego pokolenia! Bo pokój, bezpieczeństwo i stabilizacja są bezcenne. Pokolenie, które już raz zaznało wojny powinno wiedzieć o tym doskonale. Nie pozostaje mi nic innego, jak zachęcić Was do lektury :) https://monikaolgaczyta.blogspot.com