Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeden z najzdolniejszych i najsympatyczniejszych aktorów polskich, Wiesław Gołas, był wielokrotnie namawiany do przeprowadzenia wywiadu-rzeki bądź spisania wspomnień. Odmawiał pisarzom i dziennikarzom. Ostatecznie zapadła dość niefortunna w skutkach decyzja o tym, by autorką książki biograficznej była córka Gołasa. To ogromny błąd, ponieważ już na etapie zadawania pytań nastąpiła pewna cenzura. Niektóre tematy nie zostały w ogóle podjęte, inne zostały omówione po łebkach. Drażni przede wszystkim narracja i chaos - pani Gołas-Ners pisze o ojcu i dziadkach, a sam aktor - o sobie i rodzicach. Powoduje to np. treść wspomnień o mamie, a zdjęcie podpisane jest "to tata i babcia". Dodatkowo wplecione wspomnienia innych aktorów nie są jakoś wyraźnie oddzielone od wypowiedzi Gołasa, i nie zawsze wiadomo, kto akurat się wypowiada. Książka na pewno bardzo ogólnikowa - wspomnienia z dzieciństwa, a później przegląd ról teatralnych i filmowych. Oczywiście ulubionych i najbardziej udanych. Nie że oczekiwałem skandali i plotek, ale jakoś brakuje ikry tym wspomnieniom, są jakby odklepane z obowiązku. Przede wszystkim jest to laurka wystawiona Gołasowi. Nie twierdzę, że mu się nie należy, bo zasłużył na pochwały, ale można to przecież stonować czy zrównoważyć. A tak to jest za mdło: Holoubek wynosi Gołasa pod niebiosa, Zawadzka rozpływa się w zachwytach nad Gołasem, przytoczone fragmenty z gazet robią z niego pół-boga. Szkoda, bo z samej sympatii do Wiesława Gołasa, skromnego i mądrego człowieka, jakim się wydaje na łamach wywiadu-rzeki, daję 5*. Za formę, popadanie w banał i przesłodzenie, odejmuję pozostałe gwiazdki oceny.