Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dobrym językiem pisane wspomnienia człowieka, który jako 15-latek ponad pół roku walczył w powstaniu. Miał on szczęście walczyć w dwóch dobrze zorganizowanych oddziałach i w okresie apogeum powstania, toteż niewiele zaznal sytuacji ściganej, wygłodzonej zwierzyny. W wielu potyczkach walczyli jak równy z równym. Duch był niezwykły. Przyznam, że trochę zmieniła się moja perspektywa na walkę 1863r., kształtowana w dużej mierze przez opowiadania Żeromskiego. Chłopi generalnie pomagali, ile mogli, dawali żywność, donosili o obecności Moskali. We dworach i miastach z wielkim namaszczeniem traktowano powstańców. Widać tu obraz bardzo głębokiego doświadczenia pokoleniowego, które potem nosiło się w sercu aż do śmierci. Dlatego nie można powiedzieć, by to była impreza kilkuset zapaleńców, za którą posępnie poszła reszta ludności, "bo obowiązek". Stał za tym ruch ogolnospołeczny, może bardziej nawet niż w powstaniu listopadowym.