Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zaprzeczenie to jeden ze sposobów obrony przed rzeczywistością, która jest dla nas zbyt bolesna, by ją dopuścić do świadomości.

Każda jednostka ludzka powinna mieć jasno zdefiniowane granicę, czyli rodzaj psychologicznego ogrodzenia wzniesionego wokół samej siebie. Taki rodzaj bariery wpuszcza do naszego życia pewne zjawiska i zdarzenia, zatrzymując pozostałe na zewnątrz.

Nie­zdro­wa zależ­ność ozna­cza, że nasze przy­wią­za­nie do sub­stan­cji, pracy, osoby, zwie­rzę­cia itp. prze­szka­dza nam w osią­gnię­ciu szczę­ścia i zado­wo­le­nia. Takie przy­wią­za­nie, podob­nie jak uza­leż­nie­nie, unie­moż­li­wia nam usły­sze­nie swo­jego we­wnętrz­nego dziec­ka, które chce się uwol­nić i pra­gnie, aby jego po­trze­by zo­sta­ły zaspo­ko­jone w zdro­wy spo­sób. Nie­zdro­wa zależ­ność sprzy­ja nego­wa­niu uczuć, prze­szka­dza w two­rze­niu zdro­wych związ­ków z przy­ja­ciół­mi i ko­chan­kami. Każda nasza rela­cja jest więc pod­szyta stra­chem, smut­kiem, bólem, poczu­ciem osa­mot­nie­nia i zło­ścią, tak samo jak u osób uza­leż­nio­nych i wyka­zu­ją­cych zacho­wa­nia kom­pul­sywne.

Nie­zdro­wa zależ­ność unie­moż­li­wia kształ­to­wa­nie się zdro­wej współ­za­leż­no­ści, jest więc dla nas de­struk­cyjna.

Niezależnie od naszych objawów i okoliczności zewnętrznych, jesteśmy dorosłymi dziećmi z rodzin dysfunkcyjnych, ponieważ dawno temu w naszym życiu coś się wydarzyło. Zresztą nie jeden raz. Zdarzenia te spowodowały cierpienie. Chroniliśmy się w jedyny znany sobie sposób. I wciąż go stosujemy, aby się chronić. Ten sposób już jednak nie działa.

Nie możemy zdrowieć bez udziału innych, ale nie możemy też zdrowieć, jeśli cały czas spędzamy z ludźmi, którzy sami nie zdrowieją.