Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka nie jest gruba. To niecałe 200 stron. Nie mogłam jednak pokonać jej za jednym zamachem. Konieczny był oddech, bo brakowało mi powietrza przy lekturze. Ta dystopia szwedzkiej pisarki powstała osiem lat przed tą najsłynniejszą - "Rokiem 1984" Orwella. Co ciekawe, geneza obu była taka sama. I w sumie taką samą wizję świata oboje stworzyli, kiedy zetknęli się z totalitaryzmem stalinowskim i hitlerowskim. Czyta się trudno także dlatego, że trzeba się przedzierać przez mentalność narratora i zarazem głównego bohatera. Wielokrotnie chciałoby się krzyknąć - człowieku, rusz się, odwagi, umiesz myśleć inaczej! Zwłaszcza, że Leo Kall też chciałby sobie to krzyknąć. Ale Leo Kall się boi i wybiera bezpieczeństwo w dobrze znanej rzeczywistość, gdzie nie ma miejsca nie tylko na jakąkolwiek intymność ale i najdelikatniejszy przejaw indywidualności. To trudne - patrzeć, jak walczy ze sobą, ze swoim wychowaniem, a w zasadzie uformowaniem. Jednak specyfik, który sprawia, iż przed władzą nie ukryje się już naprawdę nic nazwał od osobistego i jednak indywidualnie nadawanego nazwiska... To rodzi moją nadzieję, że może się w końcu zerwie, bo gdzieś tam na dnie umysłu czuje swoją wartość.... Tak, powieść czytałam na wspomnianym bezdechu, zaś porównania do otaczającej coraz ciaśniej rzeczywistości nasuwały się same.