Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Siła Trójki” (tak tłumaczenie tytułu) opisuje trójkę przyjaciół (Niemiec, Hindus i Szwed),którzy skonstruowali miotacz promieni i za jego pomocą walczą o utrzymanie pokoju na Ziemi. W walce tej pomagają im wiedza i paranormalne umiejętności Hindusa. Głównym przeciwnikiem Trójki jest Amerykanin obdarzony silnymi zdolnościami hipnotycznymi. Mamy zatem do czynienia z SF o cudownym wynalazku przemieszane z wątkiem superbohaterskim. Całość jawi się dziwnym zlepkiem Dr. Strangelove'a , Iron Mana i współpracującego z nimi Elona Muska. Pozycja ta ukazała się najpierw w gazetach młodej Republiki Weimarskiej. Dominik zdobył za jej pomocą wielu czytelników i stał się z biegiem lat „prorokiem techniki” oraz „niemieckim Julesem Verne'm”. Niemcom urodzonym w okresie międzywojennym twórczość Dominika była dobrze znana. Niektóre elementy z „Siły Trójki” (mutanci, dążenie do pokojowego zjednoczenia Ziemi) znalazły później zastosowanie w bardzo popularnej serii „Perry Rhodan”, która ukazuje się nieprzerwanie od lat 60-tych ubiegłego wieku. Pierwsza powieść SF Dominika okazała się zatem tytułem bardzo wpływowym. Jej „zeitgeist” odzwierciedla ówczesny klimat społeczno-polityczny Niemiec: po wygranej Wielkiej Wojnie to alianci są czynnikiem reakcjonistycznym – walczą bezustannie o wpływy, starając się utrzymać swoje kolonie w Trzecim Świecie. USA są rządzone przez bezwzględnego dyktatora, konsekwentnie prowadzącego swój kraj ku następnej wojnie światowej. W pewnym sensie jest to proroczy tekst, aczkolwiek los nieźle zakpił z Dominika. Zagrożenie dla pokoju światowego wyszło ponownie z jego własnego kraju. Ciekawe, co autor sądził o Hitlerze i jego poczynaniach w latach 40-tych? W Trzeciej Rzeszy wiele jego książek nadal drukowano – a Goebbels gratulował autorowi telegramem z okazji 70-tych urodzin. Dla mnie „Siła Trójki” to ramotka i lektura raczej nużąca. Wątek miłosny i schematyzm postaci antagonisty to główne słabe strony tej powieści. Rażą również elementy rasistowskie (ujawniające się w scenach z czarnoskórą służącą antagonisty) oraz raczej bezkrytyczne obsadzanie własnej nacji w pozytywnej roli. Nie są to oczywiście jakieś specyficzne dla Niemiec uproszczenia. W końcu zarówno Amerykanie jak i Sowieci wychwalali w literaturze SF swoich astro- i kosmonautów. Jednak pewien niesmak pozostaje. Facyt: Tylko dla zainteresowanych rozwojem gatunku.