David Thewlis

Rozlega się delikatne stukanie do drzwi szafy. - Hector - szepcze Myers - wyłaź stąd. - Nie mogę - odszeptuję. - Jestem w szafie. - Właśnie, Hector. Wyjdź z tej pieprzonej szafy. Wszyscy pytają, gdzie się podziałeś. Nie mogę powiedzieć, że chowasz się w szafie. (...) - Powiedz im, że jestem chory. - Hector, oni wszyscy doskonale wiedzą, że jesteś chory. Na umyśle. Ale to cię nie usprawiedliwia. Masz wyjść z szafy i rozmawiać z gośćmi. - Odwróć ich uwagę. (...) - Hector, wyłaź! - warczy Myers. - Gadam do szafy! Ludzie dziwnie się na mnie patrzą. - Joe, ubrałeś się w żółty garnitur. Wyglądasz jak papuga! Dlatego tak na ciebie patrzą.

Rozlega się delikatne stukanie do drzwi szafy.
- Hector - szepcze Myers - wyłaź stąd.
- Nie mogę - odszeptuję. - Jestem w szafie...

Żałuję, że ta parka nie została w klopie chwilkę dłużej. Pięć lat. To by mnie urządzało.

Żałuję, że ta parka nie została w klopie chwilkę dłużej. Pięć lat. To by mnie urządzało.

Rosa uśmiecha się i spuszcza oczy. Bez wątpienia nie jest to pierwszy komplement, jaki usłyszała. O jej doświadczeniu w przyjmowaniu takich hołdów świadczy jej automatyczna, dopracowana w najdrobniejszych szczegółach reakcja. Uśmiecha się, pochyla głowę i wpatruje w podłogę. W ten sposób odsłania umysł bez ciężaru oczu i staje się jeszcze piękniejsza. Nie ma bowiem nic piękniejszego na tym świecie od przelotnego poczucia winy udającego niewinność. A może tylko ja tak to odbieram.

Rosa uśmiecha się i spuszcza oczy. Bez wątpienia nie jest to pierwszy komplement, jaki usłyszała. O jej doświadczeniu w przyjmowaniu takich ...