Michał Cessanis

To była całkiem interesująca lektura, głównie dlatego, że jakby na to nie patrzeć, to moje pierwsze zetknięcie się z literaturą podróżniczą. Opowieści, obiecane nam w tytule, suną płynnie poprzez śliskie kartki, uzupełnione pięknymi, kolorowymi zdjęciami. Cessanis ma niezłe pióro i czyta się go dobrze, bez zgrzytów czy niemile widzianej w takim przypadku nudy. A przecież przy opisach rozmaitych atrakcji łatwo przeszarżować. Cóż, nie w tej książce… Nigdy czytałam żadnych tekstów Cessanisa, zdaje się, że jest mocno związany z National Geographic Traveler (w dziedzinie podróży jestem ignorantem niestety, ale może kiedyś coś się zmieni). Siłą rzeczy to moje pierwsze spotkanie z jego kunsztem pisarskim i przyznaję, że odwala tutaj niezłą robotę. Naprawdę potrafi rozniecić ciekawość, a jego pasja jest niemal namacalna. Potrafi pisać pięknie o miejscach, nie popadając przy tym w jakieś poetyckie tony. Wychodzi mu to bardzo zręcznie, naturalnie i bardzo to doceniłam podczas czytania. Poza tym, muszę przyznać, że autor podszedł do rzeczonych opowieści w sposób bardzo specyficzny. Nie dostaniemy tutaj szerokich opisów poszczególnych państw, a mnie się to wydawało oczywiste, że tak właśnie będzie. Miłe rozczarowanie, naprawdę. Co jest więc z tą książką nie tak? Okej, mój problem z tą książką jest taki, że nie mam zielonego pojęcia, komu mogłabym ją polecić z czystym sercem. Mam wrażenie, że odpowiedź powinna brzmieć: dla wszystkich, ale to wcale nie jest takie oczywiste. Coś jest w tym powiedzeniu, że jak coś jest do wszystkiego, to jest do niczego i choć jestem daleka od uważania, że „Opowieści z pięciu stron świata” są do niczego, to jednak trudno mi też powiedzieć, dlaczego ta pozycja miałaby być wartościowym nabytkiem w czyjejś biblioteczce. Książka podzielona jest na kilkanaście rozdziałów. Każdy z tych rozdziałów to, rzecz jasna, inny zakątek świata, inna opowieść i klimat. Cessanis każdej z opowieści dał motyw przewodni. I tak na przykład o Chinach mówimy przez pryzmat smoków, święty żółw będzie naszym przewodnikiem po Wietnamie, a Stany Zjednoczone to pogadanka o Halloween i czarownicach z Salem. Jest też Peru i niesamowici mieszkańcy trzcinowych wiosek na jeziorze Titicaca – Indianie Uro. Dorzućmy do tego francuskie restauracje, tureckie, szklane paciorki i szwedzkie, drewniane koniki. Historie są zarysowane wokół właśnie takich pojedynczych haseł. Kartki wypełnione są legendami i wierzeniami, i to jest naprawdę dobre, ale jest tego zdecydowanie za mało. Owszem, laik może złapać bakcyla, może zachęci go to do jakiegoś głębszego poznania danej kultury. Jednak większość z rzeczy, które są tutaj wypisane to oczywiste oczywistości i mam wrażenie, że to za mało, że należało te historie poszerzyć, nadać im lepszy kontekst. Przy stylu pisania Cessanisa to byłaby czysta przyjemność. Mam ochotę to porównać do naprawdę znakomitych przystawek, ale z jakiegoś powodu wykopano mnie z restauracji, zanim podano danie główne. A przecież byłam grzeczna… Okej, to tak z perspektywy laika. A co z tymi, którzy podróże mają we krwi? Ta książka do niczego im się nie przyda. No chyba, że jako element kolekcjonerski w ramach zbierania rozmaitych książek podróżniczych. Ale to tylko mój punkt widzenia, prawdopodobnie po prostu się nie znam. Koniec końców, każdy może sięgnąć po „Cessanis na walizkach” (choć grozi przy tym brak pełnej satysfakcji). Nie będzie problemów ze zrozumieniem tekstu, nacieszymy oczy ładnymi zdjęciami, zmęczymy łapki dość ciężką książką (ok. 300 stron, a tonaż nieziemski ;D – twarda okładka plus gruby, śliski papier w środku). Książka może stać się jakąś inspiracją, ale według mnie oferuje minimum informacji. I wcale nie chodzi mi o to, żeby produkować rozdziały wypełnione informacyjnym chaosem (od tego są przewodniki – które chaos starają się ogarnąć),ale o ile więcej można by było opowiedzieć, pozostając przy tych motywach przewodnich. Doszła właśnie do wniosku, że być może czepiam się, bo zwyczajnie mi się podobało i marzyłoby mi się więcej…