Óndra Lysohorsky urodził się 6 lipca 1905 roku we Frýdku (dziś Frýdek-Místek),a zmarł 19 grudnia 1989 w Bratislavie. Jego prawdziwe imię to Erwin Goj. Używany pseudonim literacki Ondra Lysohorsky znaczy "Ondraszek Łysogórski", który zarazem był jego manifestem życiowym. Był dziewiątym dzieckiem górnika i tkaczki. Studiował literaturę i filozofię, doktoryzował się w Pradze, studiował tam też slawistykę. po półrocznym stypendium we Włoszech był nauczycielem w niemieckich i słowackich gimnazjach w Kremnicy, Bratysławie i Ostrawie.
Od 1926 roku publikował wiersze pierwsze utwory po lasku (Ballady laskie),a w 1926 usystematyzował kodyfikację dialektu laskiego. Angażował się na rzecz socjalizmu mając nadzieję, że socjalizm zapewni Lachom (czyli Ślązakom w Czechach) autonomię. Po zajęciu Czechosłowacji zbiegł do Polski, a po wkroczeniu Niemców do Polski - do ZSRR, gdzie został członkiem Wszechsłowiańskiego Komitetu, skąd zwrócił się wprost do Stalina o niepodległość dla narodu i języka laskiego w Czechach. W 1946 roku wrócił do Czechosłowacji, osiadł w Bratysławie, gdzie pracował jako nauczyciel gimnazjalny i bibliotekarz. Czechosłowackie władze komunistyczne uważały go za wywrotowca i usuwały jego książki z bibliotek. Tylko dzięki interwencji Stalina nie pozbawiono go prawa wykonywania zawodu. Dwukrotnie, m.in. w 1970 roku był proponowany (przez Związek literatów szwajcarskich) do nagrody Nobla. Większość z jego utworów nigdy nie opublikowano ani w języku czeskim, ani po polsku - najobszerniejszy zbiór ukazał się w NRD.