cytaty z książek autora "Galin Tihanov"
Nie wolno przedstawiać ani oceniać innego (bohatera) z zewnątrz, nie zaakceptowawszy uprzednio wyjątkowości jego własnego nie-alibi w byciu.
Środek ciężkości świata nie leży w samowystarczalnym fenomenie przedmiotu, w jego teraźniejszości, w tym, co już-gotowe, lecz w przyszłości, w tym, co pożądane i wymagane.
W utopijnej narracji Bachtina dialog został zaprojektowany jako doskonały emblemat swobodnej i potencjalnie niewyczerpanej międzyludzkiej wymiany.
Śmiały czyn kształtowania bohatera uzasadnia jedynie moralna pewność, że u podstaw tego czynu leży zaangażowanie i odważne uznanie cudzej niestabilnej i niepowtarzalnej pozycji w niezwieńczonym byciu.
Pierwszą zatem wadą taksonomii jest nieskuteczność w stosunku do zjawisk złożonych i wielowymiarowych. Druga wiąże się z jej charakterem reifikującym i polega na wydobywaniu części kosztem całości; klasyfikacje nie rozpoznają stałej interakcji części i całości. Skrycie podkreślając identyczność i synchronię kosztem diachronii i rozwoju, taksonomia sprzeniewierza się zobligowaniu klas i gatunków do stałych wzajemnych oddziaływań.
Twórca-autor jest konstytutywnym elementem formy artystycznej.
Forma - to estetycznie ukształtowana granica.
Oryginalność Bachtina jako myśliciela jest w istocie (...) oryginalnością mistrza syntezy, który uwolnił się od różnych specjalistycznych dyskursów - językoznawstwa, historii sztuki, teologii - a następnie przekształcił i rozszerzył zakres stosowanych w nich pojęć.
Pole semantyczne serdecznego dawania, troskliwego odnajdywania, kochającego obdarzania kształtem oraz czułego przyswajania inności bohatera przez autora aktywizuje głęboko etyczną warstwę estetyki Bachtina.
Pamięć to postawa wychodząca z aksjologicznego zwieńczenia; w pewnym sensie jest ona pozbawiona nadziei. Ale tylko ona potrafi oceniać skończone, w pełni zaktualizowane życie niezależnie od jego celu i znaczenia.
W pracach estetyki materialnej dochodzi do nieuniknionego, bezustannego mylenia form architektonicznych z kompozycyjnymi, przy czym formy architektoniczne nigdy nie osiągają zasadniczej wyrazistości i czystości określenia, są one niedoceniane.