Tak przynajmniej wydarzyło się w moim przypadku.

Mateusz, z którym siedzę w redakcji biurko w biurko, powtarza często, że dobre miejsce na wakacje to takie, w którym jest co najmniej jedna pizzeria. Jeśli jest – to przeżyje, to już jest dobrze. Myślałam o tym i doszłam do wniosku, że również jestem praktykiem tej pizza-idei. Na pewno byłam nim już wtedy, gdy byłam w Stambule.

Był rok 2010. Właśnie wyszłam za mąż i z małżonkiem (teraz już eks) pojechaliśmy nad Bosfor. Ładne to było miasto. I oczywiście można było zjeść tam o wiele więcej niż tylko pizzę. Ale tak się zdarzyło, że pewnego dnia już bardzo chcieliśmy napić się zwyczajnej czarnej kawy z ekspresu, a nie tej tureckiej, i bardzo chcieliśmy zjeść już coś, co niekoniecznie zawierałoby bakłażana. Padło na pizzę. Lokal był przypadkowy, nie zapowiadał się na nic specjalnego. Usiedliśmy przy stoliku i po chwili zjawiła się przy nim uśmiechnięta, gadatliwa, jak się szybko okazało, Amerykanka, która przeprowadziła się do Stambułu ze wschodniego wybrzeża Stanów. Otworzyła tu pizzerię i żyje jej się tu świetnie, opowiadała. Kto wie, jak było naprawdę – Amerykanie zawsze przecież tak mówią. Poza tym że była uroczą gadułą i robiła naprawdę dobrą pizzę, miała też do zaoferowania świetną kawę (z dolewką!) i regały zastawione książkami na wymianę i na sprzedaż. O bookcrossingu w Polsce wtedy dopiero słyszało się jako o niezwykłej zagranicznej ciekawostce, więc była to dla mnie swego rodzaju gratka. (Zresztą nadal jest. Kogo ja oszukuję). No i tam – już wiecie, co się stało – znalazłam stare, angielskie penguinowe wydanie „If on the Winter’s Night a Traveller” włoskiego pisarza, Italo Calvino, o którym wcześniej słyszałam, ale którego żadnej książki jeszcze nie czytałam. I parę innych powieści, ale tylko ta spodobała mi się tak bardzo, że pamiętam jej historię do dziś.

To, co mi się w niej spodobało wtedy i co sprawia, że jest jedną z książek, które nadal mnie inspirują, to, że ta książka mówi do nas. Bezpośrednio. Jest z nami na „ty”. Nagle okazuje się – i to było naprawdę miłe zaskoczenie – że tak też można pisać książki. I to porywające. Nigdy wcześniej bym na to nie wpadła. A przynajmniej na serio nie rozważałabym takiego rozwiązania. A tu – bach, od pierwszych zdań świetnie się sprawdza. Autor via powieść mruga do czytelnika, posyła mu porozumiewawczy uśmiech i rzuca żarcikami na zachętę. Zaraz zaczniesz czytać moją książkę – pisze. – Usiądź wygodnie. Zrelaksuj się. Przygotuj wszystko, co potrzebne, żeby nic Cię nie rozpraszało. Czy aby na pewno nie musisz iść najpierw do toalety? Itd. A później jest o tym, o czym lubi czytać sporo czytelników – o czytaniu, o rytuałach, o sposobach, o czytelnikach, o innych czytelnikach, o spotkaniach czytelników. Było to tak urzekające, że do tej pory to pamiętam. Rozbawił mnie. Nie każdy pisarz to potrafi. Ale ci, którzy potrafią, i robią to w niewymuszony sposób, mają u mnie fory. Mają u mnie wielki plusik, jakby powiedziała moja historyczka z liceum. Mają u mnie szansę na bycie jednym z ulubionych pisarzy, tych najbardziej inspirujących i tych, którzy znajdą się na tej liście.

Zachęcam: obejrzyjcie wywiad z Italo Calvino, zrealizowany w 1985 roku na krótko przed jego śmiercią przez BBC.

Macie swoją historię poznania Italo Calvino? A może macie podobną historię o tym, jak znienacka dopadła Was książka, która stała się Waszą ulubioną? Cokolwiek w podobnym rodzaju?

Jeśli nie, to taki prikaz na długi majowy weekend: zgubić się w nowym miejscu i znaleźć w nim książkę. Powodzenia!