Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kochani, dwa razy pisałam Wam już o serii Przemysława Kowalewskiego o Ugne Galancie, i to dwa razy niestety niepochlebnie.
Tym razem czas przyszedł na trzeci tom – Sierociniec.
I wiecie co? Jak dla mnie jest to najlepsza książka tego autora. Do trzech razy sztuka mówią, prawda?
Dalej nie czuję, by to był totalnie mój styl, ale w jakiś sposób wkręciłam się w tę część. Tym razem dużo bardziej przemówiły do mnie nawiązania do polski ludowej, do czasów, które pamiętają i ciężko wspominają moi rodzice. Lektura serii z Ugne Galantem zaczyna powoli do mnie przemawiać. Szkoda tylko, ze tak późno, co może oznaczać, że to tylko jednorazowy zryw… Kto wie.
Chętnie się przekonam i dam szansę autorowi przy kolejnym tomie.

Kochani, dwa razy pisałam Wam już o serii Przemysława Kowalewskiego o Ugne Galancie, i to dwa razy niestety niepochlebnie.
Tym razem czas przyszedł na trzeci tom – Sierociniec.
I wiecie co? Jak dla mnie jest to najlepsza książka tego autora. Do trzech razy sztuka mówią, prawda?
Dalej nie ...

Rozwiń

Zwiń

Nie udawaj, że chodzi o coś więcej…
Kinga Konarska zadebiutowała w tym roku z bardzo lekką lekturą z gatunku romansu.
Z lekką i przy okazji mocno oklepaną historią typowo hollywoodzką – mariaż aranżowany w roli głównej.
Wiecie, lubię lekkie książki, nawet bardzo. Pozwalają mi się zrelaksować, odpocząć od trudów w pracy. Lekkie nie znaczy też złe. Oklepane także. Mimo więc, że ta historia jest tak przewidywalna, tak płytka, to jednak z drugiej strony całkiem przyjemnie mi się ją czytało. Może taki był wtedy układ planet, nie wiem.
Wiem tylko, że zdecydowanie nie będzie to historia, która na długo zapadnie w mojej pamięci, ani nie uplasuje się wysoko na liście przeczytanych przeze mnie książek.
Jeśli jednak szukacie książki typowo letniej, do ręki na wakacyjny leżak – śmiało!

Nie udawaj, że chodzi o coś więcej…
Kinga Konarska zadebiutowała w tym roku z bardzo lekką lekturą z gatunku romansu.
Z lekką i przy okazji mocno oklepaną historią typowo hollywoodzką – mariaż aranżowany w roli głównej.
Wiecie, lubię lekkie książki, nawet bardzo. Pozwalają mi się zrelakso...

Rozwiń

Zwiń

Kochani, przed Wami moja pierwsza książka Ludki Skrzydlewskiej pod tytułem Łatwopalna.
To książka o dziewczynie z blizną – nie dość, że taką psychiczną, podskórnie, to do tego zewnętrznie naznaczoną licznymi bliznami pooparzeniowymi.
To dziewczyna, w której duszy skwierczy ogień, który niegdyś odebrał jej brata, a samą mocno pokiereszował.
Łatwopalna to książka polskiej autorski z umiejscowieniem typowo amerykańskim. Coraz częściej obserwuje to zjawisko i przyznam, efekty nie przypadają mi do gustu.
Generalnie motyw historii w miarę interesujący, intrygujący, tak jednak coś w tej książce było takiego, że czułam bijącą z niej naiwność, płytkość.
Niestety jest to książka jakich wiele. Brak w niej czegokolwiek porywającego.

Kochani, przed Wami moja pierwsza książka Ludki Skrzydlewskiej pod tytułem Łatwopalna.
To książka o dziewczynie z blizną – nie dość, że taką psychiczną, podskórnie, to do tego zewnętrznie naznaczoną licznymi bliznami pooparzeniowymi.
To dziewczyna, w której duszy skwierczy ogień, który n...

Rozwiń

Zwiń

Kochani, w ostatnich czasach rzadko literatura młodzieżowa wciąga mnie tak mocno, jak wciągnęła mnie pierwsza część serii o Marze Dyer – Tajemnica, Michelle Hodkin.
Samo najnowsze wydanie tej książki sprawia, że aż chce się ja czytać. Wydawnictwa już za standard przyjmują farbowane boki stron, tak że trzymając tę książkę miałam wrażenie, że okładka mnie wręcz pochłania. Świetny koncept.
Co do samej książki, to aż dziwi mnie, że literatura z wątkami tak paranormalnymi, jak te przedstawione w Tajemnicy, mogła mnie aż tak pochłonąć, że nie mogę doczekać się wręcz lektury drugiego tomu!
Domyślam się skąd mogło wynikać to moje zaintrygowanie! To książka z gatunku książek młodzieżowych wydanych przed wielkim wybuchem kultu tęczowej literatury młodzieżowej. Bo tak, rozdzielam te dwie epoki grubą kreską.
Dlatego, jako zwolenniczka tej dawnej epoki książek młodzieżowych, gdzie wątki lgbt nie były wystawiane na siłę na pierwszy plan – bardzo polecam Wam tę serię! Szczególnie w tym nowym pięknym wydaniu!

Kochani, w ostatnich czasach rzadko literatura młodzieżowa wciąga mnie tak mocno, jak wciągnęła mnie pierwsza część serii o Marze Dyer – Tajemnica, Michelle Hodkin.
Samo najnowsze wydanie tej książki sprawia, że aż chce się ja czytać. Wydawnictwa już za standard przyjmują farbowane boki s...

Rozwiń

Zwiń

Kochani, przed Wami długo przeze mnie wyczekiwana kontynuacja serii z Konradem Kroonem – Wszystko, co widziałeś.
Cyryl Sone, moje największe odkrycie 2023 roku i w tym roku utrzymał rewelacyjny poziom.
W kwietniu 2024 roku mogliśmy wraz z Konradem Kroonem powrócić do gdańskich rewirów, w których tym razem grasuje seryjny morderca.
Cyryl Sone jednak nie daje nam wszystkiego na tacy, to bardzo pokręcona historia, która swój finał znajdzie dopiero na ostatnich kartkach tej części.
Mówi się, że trzeba wiedzieć, kiedy ze sceny zejść. Odwiecznym pytaniem jest to, kiedy tak naprawdę jest ten najlepszy moment. Cyryl Sone postanowił czwartym tomem zakończyć losy Kroona. Czytając po słowie nie mogłam wierzyć w to, że w tym momencie, na takiej fali Cyryl odstawia na półkę tak rewelacyjną postać. Z drugiej jedna strony jesteśmy często świadkami mocno przeciągniętych na siłę serii, czego może dzięki temu Kroon nie doświadczy.
Ciekawi mnie jednak jaką nową historią zaskoczy nas Cyryl Sone.

Kochani, przed Wami długo przeze mnie wyczekiwana kontynuacja serii z Konradem Kroonem – Wszystko, co widziałeś.
Cyryl Sone, moje największe odkrycie 2023 roku i w tym roku utrzymał rewelacyjny poziom.
W kwietniu 2024 roku mogliśmy wraz z Konradem Kroonem powrócić do gdańskich rewirów, w...

Rozwiń

Zwiń

Twórczość Marcela Mossa nie jest mi obca. Miałam okazję zapoznać się z różnymi jego książkami – od tych rewelacyjnych do tych, przy których lekturze zastanawiałam się jak to możliwe, ze napisał je te san autor. Nie miałam okazji przeczytać jedynie jego najnowszych książek z gatunku typowo literatury dziecięcej, i wiecie co – jakoś nie mam ich w planach.
Ostatnio miałam okazję przeczytać jego najnowszą książkę – Polana.
Jak dla mnie był to powrót do starego, dobrego Marcela Mossa. Dosłownie pochłonęłam tę książkę.
Czasem jedynie czułam się skonfundowana, o co tak naprawdę chodzi w tej książce, ale globalnie, suma summarum, to dobra książka. Warta poświęcenia jej czasu i uwagi.
Liczę na to, że Moss wyda więcej książek w takim stylu. Na kontynuację tej wydaje mi się, że nie ma co liczyć, bo pociągnięcie wątku Sambora byłoby dla mnie mocno naciągane.

Twórczość Marcela Mossa nie jest mi obca. Miałam okazję zapoznać się z różnymi jego książkami – od tych rewelacyjnych do tych, przy których lekturze zastanawiałam się jak to możliwe, ze napisał je te san autor. Nie miałam okazji przeczytać jedynie jego najnowszych książek z gatunku typowo ...

Rozwiń

Zwiń

Agnieszka Pietrzak moim zdaniem jest jedną z lepszych polskich autorek. Z bijącym sercem wyczekuję jej nowych dzieł. Tej wiosny doczekałam się Ostatniego słowa.
Ostatnie słowo to istna książka w książce. Koncept, który kierowała się Agnieszka Pietrzak jest rewelacyjnym pomysłem. Czytając jedną historię w sumie czytamy ich aż dwie – dla prawdziwego fana literatury z gatunku kryminał/thriller taka książka to niesamowita zabawa.
Książki Agnieszki Pietrzak lubię i cenię przede wszystkim za ich kompletność. Każda z książek jest samowystarczalna – wszystko jest w całości przedstawione, omówione, wyjaśnione. Nie pozostawia niedomówień, nie pozostawia otwartych wątków, które nigdy już się nie wyjaśnią. Doceniam to bardzo. Tak samo kompletne i samowystarczalne jest Ostatnie słowo.
Gdy zaczniecie czytać tę książkę zastanówcie się nad pytaniem, czy ten kto postawi w książce pierwsze słowo, będzie tym, kto postawi to ostatnie? Jak to będzie w tej historii? I w której z tych historii przede wszystkim!
Polecam!

Agnieszka Pietrzak moim zdaniem jest jedną z lepszych polskich autorek. Z bijącym sercem wyczekuję jej nowych dzieł. Tej wiosny doczekałam się Ostatniego słowa.
Ostatnie słowo to istna książka w książce. Koncept, który kierowała się Agnieszka Pietrzak jest rewelacyjnym pomysłem. Czytając ...

Rozwiń

Zwiń

Wielokrotnie opowiadałam Wam o książkach Maxa Czornyja z serii bestialskich postaci z II Wojny Światowej. Max Czornyj tym razem opuścił dotychczasowe tereny i przeniósł się na najsłynniejszych morderców świata.
Max Czornyj tym rezem wziął na tapet Teda Bundyego.
Postać Bundyego zapewne jest znana wszystkim. Dzięki Maxowi Czornyjowi miałam okazję poznać bliżej historię Teda z bardziej dynamicznej narracji niż typowo historyczno popularnonaukowe artykuły.
Jak dla mnie to ta książka Maxa z serii Filii na Faktach jest jedną z najlepszych.
Nie jest ona dla każdego, Max nie szczędził brutalności opisów, przemyśleń, i w ogóle wszystkich wizji Teda. Przerażające, ale w kontekście literatury z tej kategorii, w pewnym stopniu fascynujące.

Coś czuję, że książka o Tedzie rozpocznie pewną serię kolejnych opartych na faktach pierwszoosobowych książek Maxa, i z wielką chęcią i zainteresowaniem sięgnę po opowieści innych bestii.

Wielokrotnie opowiadałam Wam o książkach Maxa Czornyja z serii bestialskich postaci z II Wojny Światowej. Max Czornyj tym razem opuścił dotychczasowe tereny i przeniósł się na najsłynniejszych morderców świata.
Max Czornyj tym rezem wziął na tapet Teda Bundyego.
Postać Bundyego zapewne je...

Rozwiń

Zwiń

Dom Gucci nie należy co prawda do literatury dla mnie typowej, jednak wyjazd do Mediolanu zainspirował mnie do zapoznania się z historią tej marki. Marki… Bardziej rodziny Gucci!
Czułam się troszkę zrażona do lektury i podchodziłam do niej jak do przysłowiowego jeża. Przeczytałam bowiem, że książka jest nie dość, że nudna, to jeszcze napisana trudnym językiem. W skrócie podobno źle się ją czyta.
Nie zgodzę się! Jak zawsze postanowiłam zweryfikować czyjeś opinie i moja jest odmienna.
Nie jest to co prawda lektura wielce porywająca, ale fragmentami byłam niesamowicie zaintrygowana.
Końcówka, historia zlecenia morderstwa Maurizia Gucci – mega ciekawe.
Generalnie całą historia rodziny, od samych początków ze wszystkimi wielkimi sukcesami i upadkami jak dla mnie jest bardzo porywająca. Trudo oczekiwać, by lektura opowiadająca taki kawał historii nasycony pod koniec wszystkimi układami inwestycyjnymi mógł porywać i być uznawany za super lekką lekturę.
Książka zainspirowała mnie dalej do obejrzenia sławetnej ekranizacji. Ciekawa jestem, jak to przedstawiono w wersji kinowej…

Dom Gucci nie należy co prawda do literatury dla mnie typowej, jednak wyjazd do Mediolanu zainspirował mnie do zapoznania się z historią tej marki. Marki… Bardziej rodziny Gucci!
Czułam się troszkę zrażona do lektury i podchodziłam do niej jak do przysłowiowego jeża. Przeczytałam bowiem, ...

Rozwiń

Zwiń

Mam tutaj coś dla fanów klasycznych kryminałów rodem powieści Agathy Christie!
Klub miłośniczek zbrodni – Robert Thorogood.
Ja osobiście nie jestem fanką twórczości Agathy Christie (oceniam po przeczytaniu jednej książki, więc moja ocena nie jest potwierdzona!).
Klub miłośniczek zbrodni to bardzo zabawna historia z klasycznym motywem „Panie z sąsiedztwa przejmują śledztwo w sprawie zbrodni na przedmieściach”. Motyw ten jest dla mnie najbardziej naiwnym motywem książkowo/serialowym. Przez co książka sama w sobie mnie nie zachwyciła.
Nie ukrywam, ze męczyłam tę książkę dosyć długo, co już świadczy o tym, że nie należy ona do tych, które wzbudzają we mnie większe emocje.
Jeśli lubicie motywy lekkie, zabawne i nie przeszkadza Wam naiwność historii – czytajcie, jeśli jednak tak jak ja czujecie się delikatnie zażenowani takimi motywami – odpuśćcie sobie.
Pozostawiam do Waszej decyzji, czy sięgniecie po nią.

Mam tutaj coś dla fanów klasycznych kryminałów rodem powieści Agathy Christie!
Klub miłośniczek zbrodni – Robert Thorogood.
Ja osobiście nie jestem fanką twórczości Agathy Christie (oceniam po przeczytaniu jednej książki, więc moja ocena nie jest potwierdzona!).
Klub miłośniczek zbrodni t...

Rozwiń

Zwiń