Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oj...Na pewno niemal wszyscy znają uroczą postać Pana Samochodzika. Zwykły - niezwykły człowiek z pasją, który pakuje się często w muzealne tajemnice. Ma swój nietypowy wehikuł, grono przyjaciół i ogromną wiedzę historyczną. Książki Nienackiego naprawdę fajnie się czyta.

W tym kryminale występuje współczesny "pan samochodzik". Nawet wprowadzono motyw "wehikułu" (zmarnowany zresztą, jak kilka innych). Jest masa historii, niestety podana nieco sztucznie. No i jest zagadka kryminalna, niebezpieczeństwo, śledztwo... Brakuje tu jednak choćby śladowego dreszczyka emocji. Postacie są płaskie, a jedyne co odróżnia bohaterów od "harcerzyków" to odrobina brzydkich słów i masa piwa primator.
Lektura tej powieści była bardzo męcząca. Wynudziłam się okrutnie.

Oj...Na pewno niemal wszyscy znają uroczą postać Pana Samochodzika. Zwykły - niezwykły człowiek z pasją, który pakuje się często w muzealne tajemnice. Ma swój nietypowy wehikuł, grono przyjaciół i ogromną wiedzę historyczną. Książki Nienackiego naprawdę fajnie się czyta.

W tym kryminale występuje współczesny "pan samochodzik". Nawet wprowadzono motyw "wehikułu" (zmarnowany...

Zastanawia mnie tak wysoka ocena tej książki. Rzuciłam się na nią, jak na wszelkie pozycje o Rosji i Syberii… i utknęłam wiele razy, jak Land Rover zakopany w syberyjskim błocie.
Napisana jest dosyć topornie. Raczej jak amatorski pamiętnik z podróży niż efekt pracy pisarza. Zachwyciła oczywiście Syberia i tylko ona umożliwiła dobrnięcie do końca.
Nie lubię ludzi, którzy robią wielką wyprawę i tak naprawdę „uwieszają się” na innych ludziach. Bezinteresowna pomoc to właściwie jedyne na co liczą, i naturalnie, jedyne, co pozwala im stać się bohaterami. Gdyby Rosjanie (i inne narody żyjące na Syberii) nie przenieśli tego pana do celu na swoich plecach, to poszukiwanie przygód skończyłoby się na zwiedzaniu Mauzoleum Lenina po odstaniu kolejki.

Jednak największą wadą autora są obrażanie się za brak pomocy i „niepopularne” poglądy. Ci, którzy odmówili pomocy, zostali napiętnowani. Autor raczej się nie ograniczał… Jeśli pomogli, to jakoś nie było problemu ani z luksusowym autem, ani z kilogramem kawioru na kolację w okolicy, gdzie zwykłych ludzi nie stać na chleb. Sam również kłamał i oszukiwał. Nieszczególnie też przejął się kradzieżą opon dla siebie i związanym z tym pobiciem. Zaprawdę „wielki sybirak”!

O Szwajcarii: Osiemdziesiąt procent populacji tego bogatego (w co?) narodu to potencjalni debile niemający nawet swojego języka (…) I to świadczy jeszcze dobitniej o braku kultury, historii i ubóstwie umysłowym.
O kobietach: Ponieważ mózg mężczyzny jest większy od mózgu kobiety, a co za tym idzie – bardziej rozwinięty, komendant szybciej ocenił sytuację.
O wykonujących swoje obowiązki milicjantach: …postanowiłem od teraz zawsze oszukiwać posterunki GAI (…) żarty te stały się dla mnie o tyle zabawniejsze, że w czasie kiedy podawałem lipne papiery do kontroli, kontrolujący mnie milicjanci mieli bardzo debilowate miny (…) Po drugie żaden z kontrolujących funkcjonariuszy nie znał alfabetu arabskiego, a co dopiero mówić o czytaniu tego pisma…

Palec pod budkę, kto zna arabski alfabet…

Zastanawia mnie tak wysoka ocena tej książki. Rzuciłam się na nią, jak na wszelkie pozycje o Rosji i Syberii… i utknęłam wiele razy, jak Land Rover zakopany w syberyjskim błocie.
Napisana jest dosyć topornie. Raczej jak amatorski pamiętnik z podróży niż efekt pracy pisarza. Zachwyciła oczywiście Syberia i tylko ona umożliwiła dobrnięcie do końca.
Nie lubię ludzi, którzy...

Czytam wszystko o Rosji i Związku Radzieckim. Nawet drobna wzmianka o czymś rosyjskim przyciąga mnie jak magnes. Wyprawa w głąb Syberii, poszukiwanie zapomnianych łagrów, kolej... rzuciłam się na tę książkę. Zjechałam szybciutko, jak kotek z kreskówki rozpłaszczony na ścianie.
Narracja na poziomie lektury obowiązkowej dla klas trzecich. Niestety, szkoły podstawowej. Brak albo wyjątkowo skąpe i nieciekawe opisy bohaterów, zapowiadane "wielkie" wywiady mają zaledwie po kilka zdań. Ot, taki pościk na bloga co najwyżej. Zmarnowany temat.

Czytam wszystko o Rosji i Związku Radzieckim. Nawet drobna wzmianka o czymś rosyjskim przyciąga mnie jak magnes. Wyprawa w głąb Syberii, poszukiwanie zapomnianych łagrów, kolej... rzuciłam się na tę książkę. Zjechałam szybciutko, jak kotek z kreskówki rozpłaszczony na ścianie.
Narracja na poziomie lektury obowiązkowej dla klas trzecich. Niestety, szkoły podstawowej. Brak...

Myślę, że dużo łaskawszym okiem spoglądałabym kiedyś na literaturę polską XIX wieku, gdyby zamiast kolejnej analizy walczących u podstaw, podsunięto mi ten zbiór nowel. Oczywiście, większość nie jest pozbawiona podstaw jakiejś ideologii, nie mniej jednak pozwalają dużo lepiej zobaczyć "normalne" życie w tamtych czasach niż lektury obowiązkowe. Nowele napisane są w sposób bardzo żywy - Wieniarski czy Kraszewski (Kajetan!) wywołali uśmiech na mojej twarzy, Rogozińska - łezkę a Gregorowicz - oburzenie. Językowo też stanowią pewne wyzwanie - przeczytać płynnie Paszkowskiego to nie lada problem. Dodatkowym atutem książki są krótkie notki biograficzne Gomulickiego. Niektóre z nich to też warte przeczytania krótkie opowiastki.

Myślę, że dużo łaskawszym okiem spoglądałabym kiedyś na literaturę polską XIX wieku, gdyby zamiast kolejnej analizy walczących u podstaw, podsunięto mi ten zbiór nowel. Oczywiście, większość nie jest pozbawiona podstaw jakiejś ideologii, nie mniej jednak pozwalają dużo lepiej zobaczyć "normalne" życie w tamtych czasach niż lektury obowiązkowe. Nowele napisane są w sposób...

Pewnego dnia postanowiłam dać oddech książce, której nikt nie wypożycza…padło na „Walc z kukułką”. Zbiór opowiadań radzieckich z lat 80tych. Pomyślałam – jakoś wytrzymam ten komunistyczny kult pracy i sławienie idei komsomolskiej. Zaczęłam czytać i… przepadłam na kilka godzin. Skończyłam i zaczęłam jeszcze raz. To zbiór naprawdę dobrze napisanych opowiadań o miłości. Takim zwykłym codziennym uczuciu, jakie gdzieś może spotkać każdego z nas. Ludzie są tu zwyczajni, brzydcy, spracowani, ale w ich życiu tli się ta mała ożywcza iskierka. Wiem, że ocena 9, to być może zbyt wiele – nie jest to arcydzieło godne nagrody Nobla. Nie miejcie pretensji. Urzekły mnie te opowiadania.

Pewnego dnia postanowiłam dać oddech książce, której nikt nie wypożycza…padło na „Walc z kukułką”. Zbiór opowiadań radzieckich z lat 80tych. Pomyślałam – jakoś wytrzymam ten komunistyczny kult pracy i sławienie idei komsomolskiej. Zaczęłam czytać i… przepadłam na kilka godzin. Skończyłam i zaczęłam jeszcze raz. To zbiór naprawdę dobrze napisanych opowiadań o miłości. Takim...