Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Marność nad marnościami. Nawet "Zmierzch" nie wyrządził tylu szkód ludzkim umysłom.

Pseudofilozofia goni banał, żadna z tego powieść przygodowa, prędzej księga cytatów Szekspira pomieszana z solidną dawką mądrości z kalendarza za złotówkę.
Wszystkie wady konstrukcyjne fabuły można by tłumaczyć ograniczeniami gatunku, gdyby nie byłaby to tak marna i nieprzekonująca wymówka dla nikłych umiejętności autorki do stworzenia lektury, którą dałoby się czytać bez zgrzytania zębami. Słabe, mało plastyczne opisy, bohaterowie wycięci z kartonu, denerwujący swoim zachowaniem co stronę lub dwie.

Romans z tego równie marny. Kochankowie zachowują się jak z defektami natury psychicznej, a sytuacje, którym stawiają czoła byłyby fantastycznie znośne dla wyobraźni, gdyby autorki nie poniosło z idealizowaniem bohaterów. Trudno o większe emocje, gdy czytelnik wie, że nic nie jest w stanie przeszkodzić potokom bełkotu wypluwanym przez Kelsey i spółkę.

Gdyby w powieści istniały ograniczenia dla magii, gdyby bracia, żyjący rzekomo setkę lat z okładem, zachowywali się jak ludzie, którzy naprawdę przeżyli to co się im przypisuje, gdyby bohaterka nie miała mentalności dwunastolatki, zachłyśniętej opowieściami o miłości, a te tak zwane prawdy życiowe ograniczyć do minimum, wtedy mogłabym nazwać czwartą część "Klątwy tygrysa" przyzwoitym czytadłem.

Jeśli jesteś młoda, ewentualnie młody, szukasz czegoś, czym mogłabyś zając umysł - uciekaj. Są lepsze światy niż ten.

Marność nad marnościami. Nawet "Zmierzch" nie wyrządził tylu szkód ludzkim umysłom.

Pseudofilozofia goni banał, żadna z tego powieść przygodowa, prędzej księga cytatów Szekspira pomieszana z solidną dawką mądrości z kalendarza za złotówkę.
Wszystkie wady konstrukcyjne fabuły można by tłumaczyć ograniczeniami gatunku, gdyby nie byłaby to tak marna i nieprzekonująca wymówka...