Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Do tej pory czytałam Marqueza po polsku i jakoś mnie nie porywał, a przynajmniej nie tak bardzo jak bym chciała.
Postanowiłam podjąć się przeczytania czegoś po hiszpańsku i w pewnych okolicznościach wpadło mi w ręce "Crónica de una muerte anunciada".
Zapadłam się w lekturę. Jest mi po niej kompletnie smutno, chociaż niby nie jest smutna. Czuć od niej blask wschodzącego słońca, ciepłe powietrze o poranku, zapach kawy z cynamonem i migdałów; nie umiem tego określić, naprawdę niebywały klimat. Jakby pewnego rodzaju egzotyka, może nieodkryta dzikość; ale przy tym swojska, taka którą przyjmujesz jakby zawsze była gdzieś w sercu.

Do tej pory czytałam Marqueza po polsku i jakoś mnie nie porywał, a przynajmniej nie tak bardzo jak bym chciała.
Postanowiłam podjąć się przeczytania czegoś po hiszpańsku i w pewnych okolicznościach wpadło mi w ręce "Crónica de una muerte anunciada".
Zapadłam się w lekturę. Jest mi po niej kompletnie smutno, chociaż niby nie jest smutna. Czuć od niej blask wschodzącego...

nie do końca wiem jak ocenić tę powieść. pierwsza połowa była rewelacyjna, opływała fascynującym brudem i niesamowicie wciągała. poza tym bardzo podoba mi się język i styl pisania J. Bator; dialogi z mieszkańcami Wałbrzycha były genialne.
niestety, książka miała smutny spadek formy. w niektórych momentach nawet trochę męczyła (szczególnie rozdziały "z forum", za dużo ich było). rozwiązanie akcji jak i wątki niektórych postaci mnie bardzo zawiodły, a zakończenie jakby zupełnie na siłę. szkoda.

nie do końca wiem jak ocenić tę powieść. pierwsza połowa była rewelacyjna, opływała fascynującym brudem i niesamowicie wciągała. poza tym bardzo podoba mi się język i styl pisania J. Bator; dialogi z mieszkańcami Wałbrzycha były genialne.
niestety, książka miała smutny spadek formy. w niektórych momentach nawet trochę męczyła (szczególnie rozdziały "z forum", za dużo ich...