Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moja ulubiona manga, ciekawe postaci, każda z innym bagażem doświadczeń, które sprawiły, że stała się taka a nie inna. Historia wciągająca, nie ma tu wielu zapychaczy akcji, co w szeroko pojętej wschodniej sztuce rysunku ;) zdarza się dość rzadko. Akutagawa i Chuuya to moi ulubieńcy. Ocena bazuje oczywiście nie na podstawie pierwszego tomu, bo tutaj faktycznie nie dzieje się zbyt dużo, ale 16 tomików, które ukazały się do tej pory.

Moja ulubiona manga, ciekawe postaci, każda z innym bagażem doświadczeń, które sprawiły, że stała się taka a nie inna. Historia wciągająca, nie ma tu wielu zapychaczy akcji, co w szeroko pojętej wschodniej sztuce rysunku ;) zdarza się dość rzadko. Akutagawa i Chuuya to moi ulubieńcy. Ocena bazuje oczywiście nie na podstawie pierwszego tomu, bo tutaj faktycznie nie dzieje...

Jestem wielką fanką cyklu inkwizytorskiego, bardzo spodobało mi się Nercrosis (obym dożyła wydania kontynuacji), ta książka zaś kompletnie zawiodła moje oczekiwania - chyba najnudniejsza pozycja Piekary.

Jestem wielką fanką cyklu inkwizytorskiego, bardzo spodobało mi się Nercrosis (obym dożyła wydania kontynuacji), ta książka zaś kompletnie zawiodła moje oczekiwania - chyba najnudniejsza pozycja Piekary.

Pięć gwiazdek ze względu na sentyment. Bardzo średnie w porównaniu do poprzednich części cyklu, nie udało mi się doczytać do końca, co zdarza się niezwykle rzadko. Przeczytałam kiedyś w necie opinię, że styl pisania Pani Maji jest dość grafomański, wcześniej nie zgadzałam się z tym stwierdzeniem, a cykl anielski był jednym z moich ulubionych. Może pora zrewidować swoje poglądy, a może stałam się za stara na tego typu literaturę - język narracji w powieści miejscami strasznie mnie drażnił, rozwleczone opisy jednej i tej samej rzeczy okraszone pięcioma przymiotnikami to tutaj standard. Dialogi dość infantylne, jakby rozmowa toczyła się nie między nadludzkimi bytami, operującymi, podobno, osiemdziesięcioma językami, a zwykłą gimbazą z miejscowości Gdzieś pośrodku Nigdzie. Bohaterowie stali się miałcy - można to najlepiej odczuć na przykładzie Moda, który w Żarnach i Siewcy był moim ulubionym bohaterem, potem podziało się coś złego i z charakternego, chłodno kalkulującego bad boya, który bierze giwerę w łapę i robi porządek w Głębi ewoluował wiecznie nieszczęśliwie zakochany, płaczliwy mazgaj - myślący raczej niewiele i na pewno nie mózgiem. W każdym razie ja to tak odbieram. Sereda irytująca jak cholera - przy fragmentach z ową Panią miałam ochotę przeskoczyć do następnego rozdziału. Lucek rozbija się po puszczy i walczy z wiatrakami, Gabriela jak na lekarstwo w całej trylogii, Michała i Rafała nie ma w tym tomie w ogóle. Daimon wiecznie pakuje się nową kabałę i wiecznie wychodzi z niej zwycięsko, jak typowy Gary Stu. Aha, zapomniałabym o Razjelu - ten siedzi na tronie w Głębi i udaje Lucka, prowadząc wojenkę z piekielnym odpowiednikiem SB. Tragedia.

Pięć gwiazdek ze względu na sentyment. Bardzo średnie w porównaniu do poprzednich części cyklu, nie udało mi się doczytać do końca, co zdarza się niezwykle rzadko. Przeczytałam kiedyś w necie opinię, że styl pisania Pani Maji jest dość grafomański, wcześniej nie zgadzałam się z tym stwierdzeniem, a cykl anielski był jednym z moich ulubionych. Może pora zrewidować swoje...