Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejna (ponoć ostatnia) powieść o prokuratorze Szackim, tym razem rozgrywająca się w Olsztynie. I niestety poziomem słabsza niż poprzednia.
Pan Miłoszewski, jak już chyba wszyscy zdążyliśmy zauważyć pisze tak, że czyta się jego książki jednym tchem. Dialogi dobrze zbudowane, czasem bardzo zabawne, akcja wartka, dużo się dzieje. Postać Teodora Szackiego to również ogromny plus, zapada w pamięć i nie jest nieskazitelny jak często się zdarza w kryminałach. Temat przemocy w rodzinie także wg mnie warty poruszenia.
Dużym minusem są natomiast fabularne niedociągnięcia. SPOILERY!! Dlaczego Bierut raz ma siostrę Faustynę Łucję, a chwilę potem jest już jedynakiem? Dlaczego dr Zemsta nie wiedziała, że Pawełek ma siostrę? Rodzina to pierwsze o co pyta każdy psychiatra. I dlaczego skoro mówi się, że sprawca najczęściej pochodzi z najbliższego otoczenia ofiary nie zbadano dokładnie jego rodziny? Jakim cudem ktoś bez wiedzy medycznej wyciął komuś malutkie kosteczki słuchowe? Nie podobało mi się też otwarte zakończenie. Niestety, wyglądało tak, jakby autor był już głową gdzie indziej, nie miał na końcówkę pomysłu - postanowił więc jakże nowocześnie, nonszalancko wręcz rzucić czytelnikom, że dalsza część przygód Szackiego zależy od ich interpretacji i wyobraźni. Jednocześnie sprytnie zostawił sobie furtkę na powrót do postaci prokuratora na stare, bardziej suche lata (i jestem pewna, że nastąpi to szybciej niż się spodziemy). Może samo otwarte zakończenie pasowałoby, gdyby było trochę w innej formie? Gdybyśmy obudzili się łaknąc kolejnej, rozpoczynającej się sennej przygody a nie zostali nagle obudzeni przez głośno dzwoniący budzik?
Ostatecznie - dobra powieść, ale szkoda mi potencjału Szackiego, pan prokurator zasłużył na coś więcej! Z całej serii najlepsze Ziarno prawdy.

Kolejna (ponoć ostatnia) powieść o prokuratorze Szackim, tym razem rozgrywająca się w Olsztynie. I niestety poziomem słabsza niż poprzednia.
Pan Miłoszewski, jak już chyba wszyscy zdążyliśmy zauważyć pisze tak, że czyta się jego książki jednym tchem. Dialogi dobrze zbudowane, czasem bardzo zabawne, akcja wartka, dużo się dzieje. Postać Teodora Szackiego to również ogromny...

Mam mieszane uczucia. Z jednej strony książka porządnie napisana, widać, że autor włożył spory wysiłek w przygotowanie merytoryczne. Czyta się szybko, dość przyjemnie, humor też przypadł mi do gustu. Postać Szackiego to chyba najlepszy punkt, świetnie zbudowana, krwista, a jednocześnie każdy z nas może odnaleźć w niej coś dla siebie.
Z drugiej jednak strony fabuła się nie broni,a przecież to kryminał, fabuła jest tu najważniejsza. Każdy logicznie myślący człowiek już w momencie pierwszej rozmowy ze świadkami od razu zauważy kompletne bzdury jakie pojawiają się w tych zeznaniach, wtedy tez cała sprawa powinna się zakończyć. No chyba, że ma to być powieść science-fiction, bo równie dobrze mogliby zeznać, że w pokoju pojawił się nagle magiczny jednorożec i zadźgał ofiarę rogiem i w to również prokurator Szacki by uwierzył. Wątek SB chyba też wpleciony na siłę, żeby wstrząsnąć czytelnikiem. Poza tym w mojej wersji parę potworków językowych typu IKE - i (?), ale to już chyba wina korekty wydawcy.
Następna część o wiele lepsza, Ziarno prawdy mogę z czystym sumieniem polecić.

Mam mieszane uczucia. Z jednej strony książka porządnie napisana, widać, że autor włożył spory wysiłek w przygotowanie merytoryczne. Czyta się szybko, dość przyjemnie, humor też przypadł mi do gustu. Postać Szackiego to chyba najlepszy punkt, świetnie zbudowana, krwista, a jednocześnie każdy z nas może odnaleźć w niej coś dla siebie.
Z drugiej jednak strony fabuła się nie...