Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytałem gdzieś, że ludzka głowa waży cztery i pół kilograma, co przy prędkości siedemdziesięciu kilometrów na godzinę daje łącznie taką siłę, że trzeba mieć lepszy łeb do matematyki niż mój, żeby to obliczyć.

Czytałem gdzieś, że ludzka głowa waży cztery i pół kilograma, co przy prędkości siedemdziesięciu kilometrów na godzinę daje łącznie taką siłę, że trzeba mieć lepszy łeb do matematyki niż mój, żeby to obliczyć.

Śnieg trzeszczał pod butami jak kartki przesuszonych książek, a ja myślałem. Zwykle staram się tego unikać; nie jest to dziedzina, w której dostrzegam potencjał poprawy poprzez praktykę.

Śnieg trzeszczał pod butami jak kartki przesuszonych książek, a ja myślałem. Zwykle staram się tego unikać; nie jest to dziedzina, w której dostrzegam potencjał poprawy poprzez praktykę.

Oparłem kolbę sztucera o podłogę i otwartymi ustami chwyciłem lufę. Stal miała gorzki smak soli i prochu. Żeby dosięgnąć cyngla, musiałem wepchnąć sobie lufę tak głęboko do gardła, że o mało się nie zrzygałem, dopiero wtedy z wielkim trudem udało mi się go dotknąć środkowym palcem. No dalej! Samobójstwo. Najgorszy jest pierwszy raz.

Oparłem kolbę sztucera o podłogę i otwartymi ustami chwyciłem lufę. Stal miała gorzki smak soli i prochu. Żeby dosięgnąć cyngla, musiałem wepchnąć sobie lufę tak głęboko do gardła, że o mało się nie zrzygałem, dopiero wtedy z wielkim trudem udało mi się go dotknąć środkowym palcem. No dalej! Samobójstwo. Najgorszy jest pierwszy raz.

Trzymałem się uchwytu nad drzwiami. Nie wiem dlaczego, przecież to zbędne przy prędkości sześćdziesięciu kilometrów na godzinę na prostej drodze. Ale zawsze tak robię. Trzymam się uchwytu, póki ręka mi nie zdrętwieje. Widziałem, że inni też tak robią. Może my ludzie, mamy jednak tę wspólną cechę, że lubimy mieć coś stałego, czego możemy się przytrzymać.

Trzymałem się uchwytu nad drzwiami. Nie wiem dlaczego, przecież to zbędne przy prędkości sześćdziesięciu kilometrów na godzinę na prostej drodze. Ale zawsze tak robię. Trzymam się uchwytu, póki ręka mi nie zdrętwieje. Widziałem, że inni też tak robią. Może my ludzie, mamy jednak tę wspólną cechę, że lubimy mieć coś stałego, czego możemy się przytrzymać.