Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwsza książka Joanny Chmielewskiej, jaką przeczytałam i do dzisiaj - moja ukochana!
Fenomenalny humor, napięcie - wszystko to, co w twórczości Chmielewskiej kocham najbardziej. Jako kryminał - super. Jako kryminał humorystyczny - bezwzględnie najlepszy na świecie.
Kto nie czytał (są w ogóle tacy?) niech żałuje.

Pierwsza książka Joanny Chmielewskiej, jaką przeczytałam i do dzisiaj - moja ukochana!
Fenomenalny humor, napięcie - wszystko to, co w twórczości Chmielewskiej kocham najbardziej. Jako kryminał - super. Jako kryminał humorystyczny - bezwzględnie najlepszy na świecie.
Kto nie czytał (są w ogóle tacy?) niech żałuje.

„(nie)typowych przestępców” przeczytałam w dwa dni i nie dlatego, że książka jest krótka, ale z uwagi na to, że czyta się ją niezwykle lekko. Autorka w zgrabny sposób prowadzi Czytelnika przez wydarzenia, kreuje bohaterów tak żywych, że aż chciałoby się spytać czy są wyłącznie wytworem jej wyobraźni czy też wzorowała się na osobach istniejących w rzeczywistości.
Do tego, co stanowi esencję powieści, Czytelnik zostaje wprowadzony stopniowo. Początkowo może się wydawać, że czytamy zwykłą powieść, ale już wkrótce zaczynają pojawiać się wątki sensacyjne i zwroty akcji, które potrafią „namieszać” w głowie. Trudno jednoznacznie określić kim jest jeden z drugoplanowych bohaterów, protagonistą czy antagonistą, a autorka całą tę kwestię przedstawia w sposób subtelny, za pomocą delikatnych uwag oraz wahań, jakie odczuwa we wnętrzu własnego umysłu.
Z ogromnym zainteresowaniem śledziłam wątek związany z nielegalnym handlem lekami oraz „sztuczkami”, jakie główna antagonistka stosuje, by zdobyć leki psychotropowe. Jako psychologa i terapeutę, interesowało mnie opisanie tego procederu, który nie wydaje się w żaden sposób naciągany, ale tak prawdziwie opisany, że oczyma wyobraźni byłam w stanie ujrzeć konkretne sceny.
Zakończenie powieści nie pozostawia Czytelnika w niewiedzy czy domysłach, wszystkie wątpliwości narastające w czasie czytania książki, zostają wyjaśnione i przyznam, że mnie osobiście bardzo taka forma, jaką wykorzystała autorka do rozliczenia się ze wszystkimi nagromadzonymi tajemnicami, przypadła do gustu.
Reasumując: „(nie)typowi przestępcy” nie są z pewnością książką, która trzyma w napięciu przez wszystkie strony. Autorka pisze w sposób lekki, wątki kryminalne przeplata z akcentami humorystycznymi i czytając książkę bawiłam się świetnie. Chętnie skonfrontuję jej odpowiednie fragmenty (dotyczące metod oszukiwania lekarzy) ze swoimi Pacjentami, którzy również cierpią na uzależnienie od leków na receptę.
Książka jest naprawdę bardzo dobra, jej czytanie się nie dłuży, wspomnienia głównej bohaterki odnośnie jej własnych upadków dotyczących uzależnienia, są bardzo interesujące (szkoda, że nie ma ich więcej), a wykrycie sprawcy zbrodni, która w „(nie)typowych przestępcach” zostaje popełniona, choć następuje względnie szybko, to jednak pozwala na dość długie snucie przypuszczeń co do osoby mordercy i nie jest wcale łatwo odgadnąć, kto ową zbrodnię popełnił.
Słowem: znakomita lektura, która powinna przypaść do gustu wszystkim lubiącym powieści sensacyjne, w których akcja rozwija się troszkę powoli, ale rekompensuje to zwrotami akcji, humorem, złożonymi bohaterami i co najważniejsze, pozwala Czytelnikowi, ramię w ramię z główną bohaterką, sukcesywnie odkrywać wszystkie tajemnice. Gorąco polecam!

„(nie)typowych przestępców” przeczytałam w dwa dni i nie dlatego, że książka jest krótka, ale z uwagi na to, że czyta się ją niezwykle lekko. Autorka w zgrabny sposób prowadzi Czytelnika przez wydarzenia, kreuje bohaterów tak żywych, że aż chciałoby się spytać czy są wyłącznie wytworem jej wyobraźni czy też wzorowała się na osobach istniejących w rzeczywistości.
Do tego, co...