Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Posiadacie własnego pupila ? Spędzacie z nim czas na wspólnych zabawach, spacerach ? A wyobrażacie sobie możliwość stracenia Waszego zwierzęcego przyjaciela ? Moment, w którym dowiadujecie się, że wasz zwierzak jest nieuleczalnie chory , a Wy nic nie możecie z tym zrobić; zostaje Wam tylko czekać. W takiej właśnie sytuacji znalazła się główna bohaterka, a zarazem autorka książki „Gizelle. Moje życie z bardzo dużym psem”.

Lauren jest bardzo związana ze swoim siedemdziesięciokilogramowym psem. Od jej dziewiętnastych urodzin, ona i Gizelle stają się nierozłączne. W chwili kiedy weterynarz stawia niekorzystną diagnozę dla Gizelle, Lauren postanawia zabrać ją w ostatnią wspólną podróż i spełnić jej wszystkie marzenia.

„Gizelle. Moje życie z bardzo dużym psem” to osobista historia pisana na wzór pamiętnika. Poznajemy życie głównej bohaterki. Można się w zupełności odnaleźć w jej życiowych sytuacjach, ponieważ nie prowadzi ona spokojnego, sielankowego życia. Na swojej drodze spotykają ją różnego rodzaju kłopoty: choroba alkoholowa mamy, problem ze znalezieniem pracy czy z wynajęciem mieszkania.

Czytając tą pozycję, bardzo zaimponowała mi postawa Lauren. Byłam pod wielkim wrażeniem jej zaciętości. Pomimo tylu problemów, jakie ją spotykały, zaciskała zęby i nie poddawała się. W chwili kiedy dowiedziała się o nowotworze Gizelle, nie załamała się; wiadomo było jej przykro, ale nie popadła w depresje. Zebrała się w sobie i sprawiła, że ostatnie kilka miesięcy życia Gizelle, były dla niej niezapomnianymi wrażeniami, przepełnionymi miłością i czułością skierowaną w jej stronę.

Kolejnym aspektem, który bardzo mi się spodobał to opisana więź, jaka łączyła Gizelle i Lauren. Miłość, jaką sobie okazywały… Uczucie, którymi siebie nawzajem darzyły… . W środku znalazłam również przepiękny cytat: „Miłość działa najlepiej, kiedy jest bezwarunkowa”! Coś pięknego! Czytając tą historię, byłam nią po prostu zauroczona!

„Gizelle. Moje życie z bardzo dużym psem” to książka wywołująca u czytelnika całą gamę emocji. Jak pewnie się domyślacie znajdzie się tu miejsce na smutek i urojone łzy . Ale nie tylko…. Historia ta od pierwszych stron wywołuje u czytelnika uśmiech na twarzy. Również nie brakuje momentów, kiedy należy się powstrzymać, aby nie prychnąć śmiechem.

Samo wydanie książki jest idealne. Brak jakichkolwiek literówek w tekście, spora, a co najważniejsze czytelna czcionka. Książka pisana prostym i łatwym językiem. Zaskakująca, oczywiście bardzo pozytywnie, była dla mnie także wklejka wewnątrz książki przedstawiająca zdjęcia z prywatnego albumu autorki. Fotografie te były dopasowane, po jednej do każdego rozdziału. Uważam, że taki zabieg, jak najbardziej zasługuję na pochwałę, gdyż umożliwia czytelnikowi jeszcze większe zagłębienie się w tą historię i wyobrażenie jej sobie dokładnie.

Pomimo tego, że wymieniłam tyle ochów i achów, książka niestety nie porwała mnie od pierwszych stron. Były momenty, w których czytało mi się ją przyjemnie i lekko, ale z przykrością muszę stwierdzić, że więcej było momentów, w których była ona troszeczkę nudna. Często, już pod koniec pojawiały się oklepane akapity, które niepotrzebnie zwalniały tempo akcji.

Podsumowując: Uważam, że książka „Gizelle. Życie z bardzo dużym psem” to pozycja obowiązkowa dla wszystkich miłośników zwierząt, a przede wszystkim dla sympatyków psów. Chwytająca za serce historia na pewno Was urzeknie. Książka ta daje dużo do myślenia i zapada w pamięć na długo. Dlatego gorąco polecam Wam tę pozycję! Nie będziecie żałować!

Posiadacie własnego pupila ? Spędzacie z nim czas na wspólnych zabawach, spacerach ? A wyobrażacie sobie możliwość stracenia Waszego zwierzęcego przyjaciela ? Moment, w którym dowiadujecie się, że wasz zwierzak jest nieuleczalnie chory , a Wy nic nie możecie z tym zrobić; zostaje Wam tylko czekać. W takiej właśnie sytuacji znalazła się główna bohaterka, a zarazem autorka...

Co zrobilibyście, gdyby ktoś ważny, z Waszego bliskiego otoczenia popełnił samobójstwo? Straszne, prawda? A gdyby kilka dni po tym przed drzwiami Waszego domu znaleźlibyście pudełko zaadresowane do Was, a w środku wiadomość - kasety o tym, że to właśnie Wy jesteście jednym z powodów tego czynu? Niewyobrażalne, a jednak to właśnie przytrafiło się Clay'owi, głównemu bohaterowi tej powieści.

"Mam nadzieję, że jesteście gotowi, ponieważ zamierzam wam opowiedzieć o swoim życiu. A konkretnie, dlaczego moje życie właśnie się skończyło. Bo skoro słuchacie tych taśm, jesteście jednym z powodów."

Clay, niczym nie wyróżniający się licealista, miły, uśmiechnięty, a jednak w jakiś sposób to właśnie on doprowadził do samobójstwa Hanny Baker. A kim była Hannah? Jedną, jakich wiele na świecie, prześladowaną i dręczoną przez rówieśników nastolatką. I to właśnie ta młodzieńcza złośliwość i nienawiść stopniowo skłaniały ją do popełnienia samobójstwa.

Książka 13 powodów w zupełności odbiega od standardowych pozycji książkowych. Już na początku w oczy wrzuca się ogromna różnica. Od pierwszych stron wiemy jak zakończy się cała ta sytuacja, jak potoczy się dalej akcja. Po raz pierwszy spotkałam się z takim zabiegiem i muszę szczerze przyznać, że zrobił na mnie na prawdę ogromne wrażenie, za co należą się brawa dla autora!

Kolejną cechą jest to, że książka w większości pisana jest w rodzaju pamiętnika. Oczywiście, nie jest to dosłownie pamiętnik, ale są to nagrania opisujące pewne sytuacje z perspektywy Hanny. Również pomiędzy wypowiedziami, możemy znaleźć myśli Clay'a, towarzyszące mu podczas odsłuchiwania kaset. Na początku było to dla mnie dość frustrujące i uważałam to za zbędne. Z biegiem akcji przyzwyczaiłam się do tego, a nawet podobało mi się to, gdyż mogłam dowiedzieć się jak na dane kwestie reaguje główny bohater.

"Nie sposób wrócić do tego, co było kiedyś. Co nam się wydaje, że jest. Tak naprawdę do nas należy jedynie... teraz. "

Niestety nie mogę powiedzieć przy tej pozycji, że udało mi się poznać bohaterów. Nie dowiedziałam się jaki był Clay czy Hannah. Autor pominął to na rzecz innych zabiegów i ja to oczywiście rozumiem, jednak wydaje mi się, że fajnie byłoby móc poznać ich z tej lepszej strony. ;)

Co do samej fabuły, moim zdaniem genialny pomysł, może nie do końca wykonanie. Czegoś mi po prostu tam zabrakło i nawet nie jestem w stanie określić czego, jednak czuję wielki niedosyt. Książkę tę czytałam na zmianę z serialem, tzn. aby uniknąć spojlerów czytałam ok. 2-3 rozdziały (taśmy) do przodu, by móc zobaczyć 1 odcinek serialu i taki sposób Wam gorąco polecam. Tak unikniecie spojlerów! A uwaga serial przedstawia kasety w różnej kolejności!

"Wiem, że nie chciałeś sprawić mi zawodu. Tak naprawdę większość z was przypuszczalnie nie zdaje sobie sprawy z tego, co zrobiła - co naprawdę zrobiła."

Nie chciałabym tu poruszać tematu samobójstw, gdyż uważam, że to są trudne rzeczy, jednak chciałabym zaapelować, aby każdy w wieku dorastania sięgnął po tą pozycję i zobaczył jak to jest być po drugiej stronie. Uwaga! Jeśli utożsamiasz się z Hanną, wiedz, że zawsze możesz liczyć na pomoc. Jeśli czegoś potrzebujesz śmiało do mnie pisz, razem znajdziemy.

W opiniach innych czytelników zarzucano, że 13 tytułowych powodów było błahe i na pewno nie mogło skłonić Hanny do samobójstwa. Ja jednak uważam inaczej, jeden powód - ok, da się to ogarnąć, ale kiedy przytłacza Nas ich ponad 10, a od nikogo innego nie możemy liczyć na pomoc? Zostawiam Was z tym do przemyślenia. 

"Słyszę, jak ktoś traci nadzieję. Stawia na sobie krzyżyk. Ktoś kogo znam. Kogo lubię. Słyszę. Ale jestem spóźniony."

Przed przeczytaniem nie mogłam zrozumieć tego, dlaczego książka wydana w 2007 roku, dopiero po wyprodukowaniu serialu stała się bestsellerem. Z ciekawości sprawdziłam również opinie na jej temat i bardzo się zaskoczyłam, gdyż recenzje sprzed wydania serialu były słabe i wahały się od 4 do 6 gwiazdek, natomiast już po, książka ta osiągnęła genialne noty, podnosząc jej średnią ocenę do 8.
Niestety, ale muszę się tu zgodzić, że gdyby nie serial,, pozycja ta nie osiągnęłaby aż tak dużego rozgłosu.

Podsumowując: Uważam, że 13 powodów to pozycja z niespotykaną fabułą, po którą na pewno powinniście sięgnąć. Nie jestem pewna czy można ją nazwać bestsellerem, jednak pomimo tego cieszę się, że mogłam się z nią zapoznać, na pewno bardzo wpłynęła na mój sposób myślenia.

Co zrobilibyście, gdyby ktoś ważny, z Waszego bliskiego otoczenia popełnił samobójstwo? Straszne, prawda? A gdyby kilka dni po tym przed drzwiami Waszego domu znaleźlibyście pudełko zaadresowane do Was, a w środku wiadomość - kasety o tym, że to właśnie Wy jesteście jednym z powodów tego czynu? Niewyobrażalne, a jednak to właśnie przytrafiło się Clay'owi, głównemu...

Jeśli mam być z Wami szczera to wypożyczając tę książkę z biblioteki nie miałam w ogóle pojęcia o czym ona może być. Jedyne co, to zapamiętałam okładkę, kiedy książka ta miała swoją premierę. Skuszona słowem "chemia" (jako prawdziwy biol-chem) postanowiłam ją przeczytać!

Henry Page to zwykły chłopak, niewyróżniający się z tłumu, w porównaniu do swoich rówieśników. W ostatniej klasie zostaje naczelnym redaktorem gazetki szkolnej, co powoduje, że jest zbyt zajęty i nie ma czasu na miłość. Jednak pewnego dnia do jego klasy dołącza nowa uczennica - Grace Town, która nosi za duże, męskie ubrania, podpiera się laską i skrywa wiele dramatycznych tajemnic...

Może na początku zacznę od bohaterów. Uważam, że Henry Page i Grace Town to para śmiesznych, wyluzowanych nastolatków, których połączyła ze sobą miłość do pisania. Dodatkowo sądzę, że autorka świetnie poradziła sobie w wykreowaniu tych postaci. Po przeczytaniu całej książki mam wrażenie jakbym znała ich od małego.

W większości młodzieżówek pojawiają się miłosne problemy, które związane są z błahymi powodami. Tu jednak Krystal Sutherland zaskoczyła mnie czymś zupełnie nowym, czymś bardziej poważnym. Nie były to błahe problemy, lecz poważne kłopoty, z których ciężko jest się otrząsnąć. Nie chcę Wam niczego zaspoilerować, dlatego jeśli jesteście ciekawi o co chodzi, odsyłam Was do książki.

Można powiedzieć, że Chemię naszych serc czyta się jednym tchem. Dodatkowo czytając ją, nie byłam wstanie się od niej oderwać, a krótkie rozdziały sprawiały, że myślałam sobie: "jeszcze jeden króciutki rozdział i kończę" i tak w kółko.

Jeśli chodzi o okładkę, na prawdę bardzo mi się podoba. Nie jest ona jakoś bardzo wyrafinowana, ale właśnie swoją prostotą przyciąga wzrok czytelnika. Pewnie patrząc na tą okładkę zadajecie sobie pytanie, "co tam robią ryby?" Ja też tak miałam, jednak spokojnie, podczas czytania wszystko się Wam wyjaśni.

Podsumowując: Chemia naszych serc to niezwykła, nietuzinkowa  młodzieżówka z wątkiem miłosnym w tle, która zachwyci nie jednego fana Young Adult. Chemia naszych serc skradła moje serce, dlatego mam nadzieję, że choć odrobinę zachęciłam Was do przeczytania tej pozycji! Na pewno nie pożałujecie!

Więcej znajdziecie na blogu PyszneBuki.blogspot.com

Jeśli mam być z Wami szczera to wypożyczając tę książkę z biblioteki nie miałam w ogóle pojęcia o czym ona może być. Jedyne co, to zapamiętałam okładkę, kiedy książka ta miała swoją premierę. Skuszona słowem "chemia" (jako prawdziwy biol-chem) postanowiłam ją przeczytać!

Henry Page to zwykły chłopak, niewyróżniający się z tłumu, w porównaniu do swoich rówieśników. W...